جدلی طولانی در تاریخ بازیگری وجود دارد که آیا یک بازیگر باید با استفاده از حس و غریزه‌ی درونی‌اش با یک نقش روبرو شود یا از تکنیک‌های بازیگری استفاده کند تا بتواند به یک نقش نزدیک شده و آن را باورپذیر از آب دربیاورد. طرفداران این دو دیدگاه استدلال‌هایی برای ارجح دانستن هر یک ارائه می‌کنند. به عنوان مثال پروانه معصومی بازیگری است که به اذعان خودش بر اساس حسی که به یک نقش داشت بازی می‌کرد که این باعث می‌شد تا بعد از هر اجرایی به شدت احساس فرسودگی کند. از سوی دیگر بازیگری مانند فخری خوروش تلاش می‌کرد تا با استفاده از مکث‌ها، بازی با چشم‌ها و صورت در جلد شخصیت‌های مختلف فرو برود. بازی او در نقش بگم در تاراج (1364) یکی از نمونه‌هایی است که او با استفاده از چهره، فرو انداختن شانه‌ها، مکث و سپس در سکانسی از فیلم که بگم بر زینال (جمشید هاشم‌پور) می‌شورد، با استفاده از خشم و گشاد کردن چشم‌هاست که به این نقش جان می‌بخشد.
مقلد شیطان (افشین صادقی، 1385) نخستین فیلمی است که ساره بیات در آن ظاهر می‌شود اما جدایی نادر از سیمین (1389) است که باعث دیده شدن بازی او می‌شود. در فیلم صادقی او نقش پروانه را بازی می‌کند که شبه فم فتلی است و قرار است داود (کامبیز دیرباز) را فریب دهد. تقریباً در تمام سکانس‌هایی که پروانه در آن‌ها حضور دارد، بازی بیات ما را به یاد بازی‌های دیگر او پس از نقش راضیه در فیلم فرهادی می‌اندازد. به این معنا که نقش او در جدایی... بیش‌تر شبیه به یک استثناء در کارنامه‌ی او محسوب می‌شود. راضیه با بازی بیات زنی است ستمدیده که برای کمک به شوهرش بیرون از خانه کار می‌کند. سلطه‌ای بر شوهر ندارد. به اصولی معتقد است و حلال و حرام را می‌شناسد. با این همه می‌داند که نه می‌تواند به حق‌اش برسد و نه می‌تواند زندگی آرامی در کنار حجت (شهاب حسینی) داشته باشد. 
بعد از فیلم فرهادی، او تقریباً هرگز نقشی شبیه به راضیه را بازی نکرده و حتی با وجود تشابه فضاها در خداحافظی طولانی (1393) بازی او همچنان از بازی در نقش راضیه متفاوت است. برخی از نقش‌ها برای یک بازیگر به پرسونای او تبدیل می‌شوند و تکرار چند باره‌ی چنین نقشی کافی است تا بازیگر را با نقش یکی تصور کنیم. این پرسونا و با بازی در نقش مهتاب در آااادت نمی‌کنیم (1394) آغاز می‌شود: مهتاب زنی افسرده، شکاک، پرخاشجو و عصبی که به هیچ صراطی مستقیم نیست و خودش هم نمی‌داند که چرا چنین رفتاری دارد. این پرسونا به تدریج در بازی ساره بیات نمودار شد و طبعاً مورد استقبال کارگردان‌ها و نویسنده‌ها قرار گرفت. در زرد (1395) این بار در نقش زنی به نام نهال است، رنج کشیده، خسته و عاشق شوهرش که همه چیزش را حاضر است بدهد تا به او زندگی دوباره ببخشد اما غافل از این که مورد خیانت واقع شده است. این را باید افزود که بیات در نقش نهال در جاهایی از فیلم بازی تکنیکی‌اش اجرایی فوق‌العاده را به نمایش می‌گذارد. صحنه‌هایی مانند روبرو شدن نهال با زنی که با حامد دوست شده یا هنگامی که نهال تصمیم می‌گیرد وارد خانه‌ی آن مرد نشود و برمی‌گردد و رابطه‌ی زیرپوستی شهاب (بهرام رادان) و نهال که فرامرز (مهرداد صدیقیان) سرانجام به آن اشاره می‌کند.
نه قصدی برای اندرز وجود دارد و نه اصولاً چنین گزینه‌ای برای نگارنده مطرح است اما اگر به این موضوع اشاره‌ای اندک می‌کنیم، تنها و تنها یادآوری نکته‌ای مختصر اما شاید مهم به بازیگرانی است که برایشان پرکاری همواره خوش‌یمن نبوده است. از آن‌جا که بازیگری هم مانند زندگی است، چقدر خوب است بازیگری را که دوستش داریم، کم‌تر روی پرده‌ی سینما ببینیم تا دلمان برایش بیش‌تر تنگ شود... که دائماً در چشم‌مان نباشد. ظاهراً ضرب‌المثل از دل برود، هر آن که از دیده برفت، در سینما همیشه کاربرد مستقیمی ندارد. گاهی زیاد به چشم آمدن باعث می‌شود دیده نشویم.
کانال تلگرام ماهنامه سینمایی فیلم:
