نسلی از بازیگران تئاتر در سال‌های دور به سینمای ایران آمدند و استاندارد‌های بازیگری در سینمای آن دوره را ارتقا دادند. نام‌هایی همچون محمد‌علی کشاورز، جمشید مشایخی، عزت‌الله انتظامی، علی نصیریان، داود رشیدی، پرویز فنی‌زاده و چندین نام دیگر کارشان را از صحنه آغاز کردند و بعد‌ها در سینما به نام‌هایی برجسته بدل شدند. در میان نسل‌های بعدی بازیگران سینما، همچنان به نام‌هایی برمی‌خوریم که تجربه‌های تئاتری را همراه خود به سینما آوردند: آتیلا پسیانی، نوید محمد‌زاده، پانته‌آ بهرام و... البته حسن معجونی که تجربه‌های تئاتری او چه در زمینه‌ی کارگردانی و چه بازیگری بیش از آثار سینمایی اوست.
همواره در میان برخی از دست‌اندرکاران سینما گزاره‌ای مطرح است که می‌گوید بازیگران تئاتر ممکن است در سینما بازی‌های غلو‌آمیزی نشان بدهند. اما در عمل شاهد بوده‌ایم که نام‌های یادشده همواره با ابتکار‌هایی که برخاسته از تجارب صحنه‌ای‌شان است، در سینما نیز موفق عمل کرده‌اند. حسن معجونی یکی از این بازیگران است که انگاره‌ی اغراق‌آمیز در مورد بازی‌های سینمایی او صدق نمی‌کند. معجونی بار‌ها گفته و در عمل نشان داده که بسیار دل‌بسته‌ی نمایش‌های چخوف است. مضرات دخانیات (1380)، به خاطر چند روبل (1388)، مرغ دریایی (1390) و دایی وانیا (1390) را بر صحنه برده و در نمایش ایوانف (1390) به کارگردانی امیررضا کوهستانی نیز بازی کرده است. او معتقد است که بی‌کنشی در آثار چخوف باعث شده تا این نویسنده‌ی قرن نوزدهمی همچنان به عنوان چهره‌ای معاصر مطرح باشد. این در واقع کلید بازی‌های به‌یادماندنی او در سینما و تلویزیون نیز هست.
این وجه از بازی حسن را در فیلم‌های سینمایی‌اش نیز می‌توان ردیابی کرد. نقش سروان در همیشه پای یک زن در میان است (1386) که مانده است چه واکنشی باید نسبت به زنی نشان بدهد که شاکی است مردی به او گفته شباهتی به آنجلینا جولی ندارد و از سوی دیگر سعی دارد وجهه‌ی نظامی‌اش را حفظ کند اما طاقت از دست می‌دهد و به حبیب رضایی معترض میشود که همین کار او می‌تواند به ترویج ماهواره و غرب‌گرایی کمک بسیاری بکند. نقش کوتاه او در برف روی کاج‌ها (1389) جدی است و نقش یک دندانپزشک را دارد که ناخواسته به دوستش کمک کرده تا به همسرش خیانت کند. این نقش هیچ بعد طنز‌آمیزی ندارد و معجونی از ترفند‌های پیشین بازیگری‌اش که اشاره شد در این نقش استفاده‌ای نمی‌کند و سعی دارد روایتی رئال از فردی ارائه کند که هم باید هوای دوستش را داشته باشد و هم در برابر همسر او نقش آدمی را بازی کند که از همه جا بی‌خبر، کلید آپارتمانش را در اختیار دوستش قرار داده است.
به نظر می‌رسد بازیگرانی مانند حسن معجونی که از تئاتر به سینما آمده‌اند، همواره در بازی‌های‌شان نشان داده‌اند که اگر کارگردان‌های سینما کم‌تر تمایل به هدایت آن‌ها داشته باشند و اجازه بدهند که بیش‌تر روی تحلیل شخصیت‌ها متمرکز باشند؛ مسلماً بازی‌های بهتری ارائه خواهند کرد. چنین بازیگرانی به دلیل سال‌ها دمخور بودن با فضای صحنه و ارتباط تنگاتنگی که با بازیگران دیگر دارند و دائماً روی تحلیل شخصیت‌ها متمرکز هستند، کم‌تر نیاز به رهبری کارگردان دارند و حتی حضور آن‌ها می‌تواند اطمینان خاطری به کارگردان‌ها بدهد تا انرژی و وقت بیش‌تری بر دکوپاژ و میزانسن‌ها بگذارند.
کانال تلگرام ماهنامه سینمایی فیلم:
.jpg)
.jpg)
