این تصور هنوز هم در میان برخی از بازیگران سینما و تلویزیون ما وجود دارد که بازی در نقش مکمل معادل «دوم بودن» است و این را حتی در میان بازیگران قدیمی نیز گاهی دیده‌ایم که تصورشان از نقش مکمل، مرتبه‌ی پایین‌تر از بازیگران اصلی است که نام و چهره‌شان در سردر سینماها و پوستر‌های فیلم‌ها می‌درخشد اما هنر و کار آن‌ها هرگز دیده نمی‌شود. از سینمای جهان و نام‌های بزرگی مانند والتر برنان - دستیار جان وین در ریو براوو (1959) و بوگارت در داشتن و نداشتن (1944) - که بگذریم، همواره برخی از بزرگ‌ترین بازیگران سینمای جهان در نقش‌های مکل درخشیده‌اند و در سال‌های دور در سینمای ایران به نام‌هایی مانند زنده‌یادان میری و ظهوری برمی‌خوریم که همواره در نقش‌های مکمل ظاهر شدند و به خاطر همین نقش‌هاست که در یاد‌ها مانده‌اند. یکی از بازیگرانی که همواره در نقش‌های مکمل بازی کرده و فیلم به فیلم توانسته بازی‌هایش را به تماشاگران سینما و فیلم‌سازان اثبات کند، محسن کیایی است؛ برادر مصطفی کیایی که ابتدا در آثار برادر بازی کرد اما نشان داد که توانایی اجرای نقش‌های متفاوت را دارد و توانسته خود را به عنوان یکی از بازیگران مسلط نقش‌های مکمل مطرح کند.
در بارکد (1393) او در نقش میلاد بار دیگر یار و همراه جوانی به نام حامد (بهرام رادان) است. با این که هر دو آسمان‌جل هستند اما میلاد به نوعی وردست حامد هم محسوب میشود. محسن کیایی بسیار پرانرژی ظاهر میشود و همان سرعت دیالوگ‌گویی‌ها را دارد. با اصغر فرهادی مشکل دارد چون شنیده که ممکن است با جنیفر لوپز همکاری کند! با این حال اخلاقیات خاص خودش را دارد و به ستاره (بهاره کیان‌افشار) معترض میشود که اعتیاد چیز خوبی نیست! این‌جا هم مثل منوچهر عاشق شده اما دیگران عشق او را باور نمی‌کنند و اولین نفر حامد است. با این حال برای حامد گریه می‌کند که قصد خودکشی دارد اما فوراً یادآوری می‌کند که حامد بلد نیست خودش را بکشد! او خودش را به جای یک روحانی به نام «جواد منطق‌الطیر» جا می‌زند و معتقد است میلاد صولتی نیست.
محسن کیایی در کنار بازیگری، نویسندگی را نیز تجربه کرده و پیش از این فیلم‌نامه‌ی آثاری مانند مهمانان ویژه (1391، جواد رضویان)، خوب بد زشت (1393، منوچهر هادی) [هر دو برای تلویزیون] و لونه‌زنبور (1396، برزو نیک‌نژاد) را نوشته و فیلم‌نامه‌ی سریال هم‌گناه (1398) تازه‌ترین ساخته‌ی مصطفی کیایی را نوشته و در آن بازی هم می‌کند. واپسین نکته درباره‌ی مجموعه‌ی بازی‌های محسن کیایی این است که به نظر می‌رسد تجربه‌های نوشتن در آثاری مانند خط ویژه و بارکد به نوعی به یاری او آمده، به این معنا که می‌توان خط نازکی میان شخصیت‌های منوچهر و میلاد در این دو فیلم یافت که این دو را به دو روی یک سکه‌ی بازیگری بدل ساخته که دستی به قلم دارد و می‌تواند روی شخصیت‌پردازی آثار یادشده نیز تأثیر داشته باشد. اگرچه همواره بازی‌های محسن کیایی شباهت‌هایی انکارناپذیر به هم دارند و ما را به یاد نقش او در خط ویژه می‌اندازند اما اجرا‌های او هر بار به گونه‌ای است که می‌توان احساس کرد که سعی ندارد روی یک خط ممتد بازیگری حرکت کند و مایل است از کلیشه شدن دوری کند. به نظر می‌رسد روی‌آوردن او به نقشهایی مانند مهران در آستیگمات نیز به همین دلیل است.
کانال تلگرام ماهنامه سینمایی فیلم:
