شاید در همین ابتدا باید اذعان کنم که تا مدت‌ها بازی‌های سعید آقاخانی در تلویزیون را دوست نداشتم. آیتم خان دایی از مجموعه ساعت خوش (1373) برایم غیر‌قابل تحمل بود. نقش او در متهم گریخت (1384) توجیهی نداشت. کارگردانی‌اش در مثل زن بابا (1389) و نویسندگی‌اش در چاردیواری (1388) پذیرفتنی‌تر به نظر می‌رسید. حضورش در سینما نیز شاید چنگی به دل نمی‌زد. نه در بعدازظهر سگی‌سگی (1388)، نه در هر چی خدا بخواد (1389) یا ضد گلوله (1390). شاید بازی‌اش در پیلوت (1396) بود که توجهی برانگیخت. در داستان بسیار تلخ این فیلم او نقش حسن را دارد. پدر فهیمه (بهدخت ولیان) بر سر دفن پسرش در بسطام یا گنبد با شوهرش وحید (حمید‌رضا آذرنگ) کشمکش دارد. آقاخانی اگر‌چه از نظر سن‌وسال کم‌تر شباهت به مردی دارد که دختر و نوه داشته باشد اما با استفاده از طمأنینه‌ی کلامی و حرکات کند و سنگین در قالب مردی فرو می‌رود که نمی‌داند با دامادی سر به هوا چه کند و از سوی دیگر پاسوز دختری شده که در زندگی شانس نیاورده است. آن‌چه در این نقش بازی آقاخانی را برجسته‌تر کرده، نگاه‌های عمیق او هنگامی است که بناست در برابر وحید از خودش واکنشی نشان بدهد. او پیش از آن که دیالوگی بگوید، با خیره‌شدن در برابر شخصیت مقابلش مثل این است گویی خود را برای حمله‌ای آماده می‌کند که یقین نداریم حتماً صورت خواهد گرفت یا نه.
سعید آقاخانی در شمار بازیگرانی است که هم فضای کمیک را تجربه کرده‌اند و هم در آثار درام بازی حضور پیدا کرده‌اند. دو نمونه‌ی مشخص و مثال‌زدنی از بازی‌های کمیک او رحمان 1400 (1398) و مجموعه‌ی نون خ است که همین امسال شاهد فصل دوم آن نیز بودیم. رحمان 1400 نتوانست اکران کاملی داشته باشد اما با ورودش به شبکه‌ی نمایش خانگی تقریباً توانست جبران مافات کند، کمدی سیاهی درباره‌ی رحمان است که بناست بمیرد و با پول دیه‌اش، همسرش شراره (یکتا ناصر) و بچه‌هایش زندگی آرامی داشته باشند! بازی آقاخانی در نقش رحمان بی‌اغراق بهترین بازی او در نقشی کمیک است که دلیل اصلی‌اش را باید در نوع اجرای او جست وجو کرد. آقاخانی به‌گونه‌ای در قالب رحمان فرو رفته که تشخیص بازی جدی و کمیک او در لحظات فراوانی از فیلم کار دشواری است که این نکته‌ی درخشان بازی اوست. این از همان نخستین حضور آقاخانی مشهود است. لحظه‌ای که وارد می‌شود و با افتادگی و تواضع‌اش به حرف مدیرش جالوسی (مهران مدیری) توجه می‌کند. موقع رفتن جالوسی برمی‌گردد و به رفتنش نگاه می‌کند و سپس آن سه دندان و نصفی را توی دست می‌ریزد. وقتی رحمان خبر مرگ قطعی‌اش را با خونسردی برای شراره بازگو می‌کند، مانند کودکی که به آرزویش رسیده، ناگهان تمام فضای صورتش می‌خندد. انگار کاملاً جدی دارد از شکرگزاری حرف می‌زند. وقتی رحمان دارد از خواص پای مرغ تعریف می‌کند، لحن آقاخانی به فردی شبیه می‌شود که با جدیت هر‌چه تمام‌تری به فکر زندگی و سلامتی است. وقتی با انوش (بهرام افشاری) تمرین می‌کند تا حرف‌های تند و تیزی به اشکان جالوسی (محمد‌رضا گلزار) بزند، آقاخانی تمام آن حرف‌ها را با لحن ملایمی می‌گوید، هرچند صدایش را برای انوش بالا برده و در ظاهر دارد عصبانی می‌شود. یادمان باشد که ما هنوز نمی‌دانیم این تمرینی است بین رحمان و انوش برای اجرایی واقعی در برابر اشکان و آقاخانی با وقوف به چنین نکته‌ای بازی‌اش را به‌گونه‌ای پیش می‌برد که کل ماجرا مبهم بماند که آیا این بازی واقعی است، غیرواقعی است؟ شوخی است یا جدی؟
بازی آقاخانی در نون خ2 با توجه به وظیفه‌ی کارگردانی این مجموعه و حتی استفاده از لهجه، شکل پیچیده‌تری نیز به خودش گرفته است. او در نقش نورالدین خانزاده لازم است در تعامل با شخصیت‌های دیگری باشد که هر کدام برای خود‌شان دنیایی از طنز و مطایبه هستند: سلمان، کیوان، مهیار و دیگران. آقاخانی این نقش کمیک را با ظرافت‌هایی همراه می‌سازد که آن را از یک بعدی بودن خارج می‌کند. یکی از دقیق‌ترین نمونه‌ها آن‌جاست که نورالدین به خاطر اشتباه مهیار بناست نقش یک خواستگار صوری را بازی کند و ناچار است خرده فرمایش‌های عروس خانم را هنگام نشستن روی تاب تحمل کند. نورالدین با تمام شرایط غیرمنصفانه‌ی عروس خانم موافق است و سعی دارد به شکلی جدی با او مواجهه شود و تحملش کند. بازی آقاخانی در این سکانس به خوبی تحلیل او از شخصیت نورالدین را برای تماشاگر تفسیر می‌کند: نورالدین آدمی است که وقتی در موقعیت خطیری گیر می‌کند، از ظرافت‌های طنازانه‌ی شخصیت خودش فاصله نمی‌گیرد و همچنان طنز شخصی‌اش را به نمایش می‌گذارد اما عجیب این‌جاست که ذره‌ای از این رفتار را در چهره و رفتارش نمی‌بینیم و باید این «ریزپردازی» را احساس کنیم.
کانال تلگرام ماهنامه سینمایی فیلم:
.jpg)
.jpg)
