این که برخی از بازیگران در تلویزیون موفق می‌شوند یا در سینما در موارد اندکی به شانس بستگی دارد و سپس بخش اعظم چنین دستاوردی به خود بازیگر و شیوه‌ی بازیگری‌اش باز می‌گردد و البته به شخصیت بازیگر نیز ربط مستقیمی دارد. برخی معتقدند که برخی از بازیگران مناسبت بیش‌تری با پرده‌ی کوچک تلویزیون دارند تا پرده‌ی بزرگ سینما اما یادمان باشد که فاصله‌ی نوری میان تلویزیون و فرهنگ تلویزیونی با سینما و فرهنگی که با خودش می‌آورد؛ هر روز کوتاه و کوتاه‌تر می‌شود. یکی از بازیگرانی که بیش از سینما در تلویزیون و نظام نمایش خانگی فرصت دیده شدن پیدا کرده تا سینما؛ سیامک انصاری است که در دو سه سال اخیر به شتاب فعالیت‌هایش افزوده و سینما را نیز نشانه رفته است.
شخصیت‌هایی که انصاری در تلویزیون با آن شناخته می‌شود «بیگانه‌ای در میان جمع» است که مهران مدیری تقریباً بعد از مجموعه‌ی شب‌های برره (1384) آن را برای او خلق کرد که تقریباً و تا زمانی که همچنان این شخصیت توانست از چنگ تکرار بگریزد، نمود موفقی داشت. او در شب‌های برره در نقش کیانوش استقرارزاده اصالتاً اهل برره نبود و طبعاً به زبان آنها حرف نمی‌زد. کیانوش با بازی انصاری اصولاً آدمی منطقی بود که نمی‌توانست کژتابی‌های ذهنی و زبانی مردم برره را تاب بیاورد و برای همین عصبی می‌شد. بررهایی‌ها اصولاً بر اساس همان نظام فکری معکوسی که داشتند، به بدی‌هایی اعتقاد داشتند که کیانوش نه تنها آنها را درک نمی‌کرد بلکه سعی داشت در برابرشان بایستد اما بالاخره در برابر زور تسلیم می‌شد. این درواقع نوع شکل‌گیری شخصیت است که بعدها انصاری در دیگر مجموعه‌های تلویزیونی مدیری کم‌وبیش به کار گرفت.
شاید تا این لحظه، نقش‌آفرینی موفق سیامک انصاری، حضورش در ساعت پنج عصر (1395) ساخته‌ی مهران مدیری باشد. فیلم، قصه‌ی زندگی یک روز مهرداد پرهام وکیل دادگستری را به ما نشان می‌دهد که داد خودش را از اطرافی‌انش نمی‌تواند بگیرد و از زمین و آسمان برایش می‌بارد. پرهام با بازی سیامک انصاری شخصیتی است که نه اهل خشونت است و نه می‌تواند در برابر دیگران نه بگوید و حاضر است هر نوع خدمتی به آدم‌ها بدهد. 
انصاری در نقش کوتاهش در بی‌پولی (1386) ساخته‌ی حمید نعمت‌الله یکی از جذاب‌ترین اجراهای خودش را به نمایش می‌گذارد که حیف است بدون اشاره به آن، یادداشت حاضر را به پایان برسانیم. او در نقش بهروز همراه با دوست ناشنوایش شاهرخ (بابک حمیدیان) آمده تا منصور (امیر جعفری) «جز جگر زده» را ببیند که با ایرج (بهرام رادان) و احمد رنجه (نادر فلاح) روبرو می‌شود. درواقع تمام این سکانس و همچنین سکانس گل یا پوچ که گاوبندی است، همراه با آن تک نمایی که بهروز از بالای ساختمان به دیگران می‌گوید بدبختی زندگی دیگران تماشا ندارد؛ در تسخیر بازی سیامک انصاری است. بهروز با بازی او آن‌چنان اعتماد به نفسی دارد که جای هیچ اما و اگری برای ما به عنوان تماشاگران فیلم باقی نمی‌گذارد که او تافته‌ی جدابافته‌ی این جمع پریشان است اما هر چه با شخصیت بهروز پیش می‌رویم؛ متوجه می‌شویم که او هم جزو همین قماش است و تنها فرقش آن است که می‌تواند ناتوانی خودش و دیگران را تئوریزه کند؛ او این‌جا هم بیگانه‌ای در میان جمعی پریشان است. بازی انصاری در نقش بهروز لحظه‌ی ناب و درخشانی دارد که جمله‌اش همچنان و بعد از سال‌ها، هنوز در گوش ما طنین‌انداز است: «ولم کنید با این مفهوم انتزاعی رفاقت!»
کانال تلگرام ماهنامه سینمایی فیلم:
