سربازهای جمعه (1382) حکایت مرخصی چند سرباز است که گویی برای هر کدام حادثه‌ای در کمین است. رضا (محمدرضا فروتن) با مرگ مادرش و مصیبت زندگی خواهرش زینت (مریلا زارعی) روبه‌رو می‌شود. آصف خاشع (بهرام رادان) با اعتیاد خواهرش نقره (اندیشه فولادوند) دست‌وپنجه نرم می‌کند و حتی بیماری و نداری گریبان سرگروهبان (بهزاد جوان‌بخش) این سربازان را گرفته است.
رضا (قهرمان نام‌آشنای آثار کیمیایی) این بار در کسوت سربازی، همچنان بار روزگار را بر دوش گرفته است. مادر او مانند مادر رضای دندان مار (1368) مرده است و هرگز او را نمی‌بینیم. او نیز خواهری دارد که بخت‌برگشته است و جور بی‌تفاوتی و بی‌غیرتی شوهر را می‌کشد. حکایتی که زینت از زندگی‌اش تعریف می‌کند، چنان «کامل» است که بی‌آن‌که احساس کنیم باید آن را دید، برای ما پذیرفتنی است.
سربازهای جمعه اگرچه با داستان چهار مرد آغاز می‌کند اما در واقع بستری است برای روایت زندگی زیرپوستی دو زن که هر یک به فراخور زیر بار زندگی خم شده‌اند؛ یکی مانند زینت به دنیای پایین شهر تعلق دارد و یکی هم مثل نقره، اگرچه با شعر و شاعری و عشق آشناست اما انگار سرنوشتی بهتر از زینت در انتظارش نبوده است.
تمرکز فیلم بر ماجرای زندگی نقره است که طولانی‌ترین بخش هم هست؛ دختری از خانواده‌ای متمول که دلبسته استاد فلسفه‌اش شده است اما جوانی از سطوح پایین اجتماع که کارش تهیه غذای رستوران دانشکده است، دلبسته نقره می‌شود و تا آن‌جا پیش می‌رود که حاضر می‌شود عشق نقره را به زیر بکشد تا جا را برای خودش باز کند؛ اما چون می‌داند که هرگز جایی در ذهن نقره نخواهد داشت، او را به وادی اعتیاد می‌کشاند. در واقع اگر به نماهایی دقت کنیم که سعید و رضا و فرامرز (پژمان بازغی) را نشان می‌دهد که به گفت‌و‌گوی آصف با نقره گوش می‌دهند، می‌توانیم ببینیم که فیلم از قهرمان ابتدایی و شخصیت‌های اصلی‌اش دور می‌َشود و آن‌ها در طول روایت کنونی جایی ندارند بجز این‌که شنونده اندوهی باشند که خواهر دوست تازه‌یافته‌شان از آن رنج می‌برد؛ به عبارت دیگر، رضا به عنوان قهرمان فیلم، اکنون در موقعیت منفعلی گرفتار آمده است که ربطی به موقعیت ابتدایی‌اش ندارد. گویی درد سعید نیز به دست فراموشی سپرده شده است. تغییر لحن فیلم (که از پایین شهر و زندگی رضا و خانواده‌اش شروع می‌شود و به باغ دلگشایی می‌رسد که ظاهراً صاحبانش همه چیز دارند اما هیچ چیز زندگی‌شان دلگشا نیست) و شعر‌هایی که نقره می‌خواند و در مورد اعتیاد داد سخن درمی‌دهد، فیلم را از مدار ابتدایی‌اش خارج می‌کند.
کیمیایی به عنوان فیلم‌نامه‌نویس سربازهای جمعه نشان می‌دهد که این‌جا و چه در آثار دیگرش همواره در سیر روایت اصلی داستان فیلمش می‌تواند از داستان‌های کوتاه و تأثیرگذاری استفاده کند که مانند رنگ‌آمیزی داستان اصلی کارکرد دارند و آن را از «بی‌رنگی» بیرون می‌آورند؛ برای مثال به یاد بیاوریم داستان آدم‌های فرعی گوزن‌ها (1353) یا داستان دوستان همکلاسی در ضیافت (1374) یا حتی اعتیاد فرشته (لعیا زنگنه) در رییس (1385) که این مورد آخر دقیقاً جان‌مایه حتی یک اثر مستقل را دارد اما کیمیایی بر این داستان‌های کوتاه مکث نمی‌کند. مکث او در سربازهای جمعه روی داستان نقره است که می‌توانست به کوتاهی داستان زینت باشد و باعث شده است که فیلم نتواند در روایت داستانش بی‌مکث و سکته ناخواسته پیش برود. به نظر می‌رسد اگر داستان نقره به عنوان رنگ‌آمیزی داستان اصلی به کار گرفته می‌شد، فیلم به سینمای فیلم‌سازش بیش‌تر نزدیک می‌شد. این در حالی است که فشردگی داستان زینت و ارتباط او با برادرش رضا و حضور پررنگ آصف در این سکانس می‌توانست مسیر بسیار متفاوتی برای فیلم رقم بزند و آن را در ذهن‌ها بیش از این حفظ کند.
