مانی حقیقی با پشتوانه فلسفی‌اش از همان ابتدای دوران فیلم‌سازی این تمایل را نشان داد که سراغ ساخت آثاری نامتعارف برود. در آبادان (1381) که هرگز اکران نشد، داستان سفری را روایت می‌کند که پیش از سفر اصلی و رفتن به آبادان شکل می‌گیرد و روایت زندگی کسانی است که حتی ممکن است وجود بیرونی نداشته باشند.
کارگران مشغول کارند (1384) روایت تلاش عبث عده‌ای برای به قعر دره انداختن سنگی بزرگ است که سرانجام خودش فرو می‌افتد. اژدها وارد می‌شود (1394) روایتی مالیخولیایی (نه لزوماً به معنای منفی آن) از یک جست‌وجو است که سرانجام در ناکجاآبادی به انتها می‌رسد. پنجاه کیلو آلبالو (1394) که در ظاهر و نسبت به دیگر آثار حقیقی، شاید معقول‌تر به نظر می‌رسد، در واقع کمدی نامتعارفی است که در دسته‌بندی آثار وی جای می‌گیرد.
واپسین شگردی که فیلم رو می‌کند، داستانی است که لیلا برای سرباز نیروی انتظامی (سعید چنگیزیان) تعریف می‌کند. نحوه تقسیم پول‌ها حتی بر خلاف گفته‌های لیلا در مواجهه با مرد جوانی است که پول‌ها را غارت می‌کند (قرارشان با کاوه را یاد‌آوری می‌کند که قرارست پول‌ها بین آدم‌ها تقسیم شود اما یادمان هست که کاوه به آن دو بچه هفت کیسه پول می‌دهد). تا پایان فیلم هرگز ما در مقام تماشاگر (که در سینمای متعارف همه دست‌به‌دست هم می‌دهند تا ما از داستان لذت ببریم) نمی‌دانیم ماجرا از چه قرار است؛ یکی از حدس‌هایی که می‌توانیم بزنیم این است که کاوه و لیلا خوش کرده‌اند در جاده‌های سرد کوهستانی پولی بین مردم پخش کنند و منتظرند که ببینند در ادامه سفرشان چه اتفاق‌هایی برای آن‌ها رخ می‌دهد. پیرمردی (اسماعیل خلج) از گرفتن پول‌ها امتناع می‌کند، این ظاهراً با تئوری نانوشته لیلا و البته کاوه نمی‌خواند. کاوه به‌ناچار دروغی سرهم می‌کند که همچنان و تا پایان نمی‌دانیم دروغ است یا راست؛ و نکند لیلا بچه‌اش را در استخر انداخته و حالا قرارست برادرش کاوه او را از مرز خارج کند.
به این نکته نیز توجه کنیم که هرچه نگارنده تلاش می‌کند واژه‌ها را با احتیاط به کار ببرد تا سوءتفاهمی در یادداشت نسبت به فیلم ایجاد نشود، همچنان ممکن است کلمات کاربرد دوگانه‌ای پیدا کنند. جهان پذیرایی ساده نیز چنین است. هر لحظه امکان ایجاد سوءتفاهم برای مخاطبان وجود دارد. هر دم ممکن است تماشاگران حس کنند که نویسندگان و کارگردان آن‌ها را سر کار گذاشته‌اند. این حس، زمانی پررنگ می‌شود که می‌بینیم فیلم عامدانه از هر گونه احساسات و عواطفی طفره می‌رود؛ حتی اشکی که بر گونه لیلا در هنگام کشتن آن حیوان جاری است به گونه‌ای نیست که ربطی به غلیان احساسات داشته باشد. لحن سرد فیلم و هوای سرد و آدم‌های سرد داستان (پیرمرد، قهوه‌چی، برادران کرندی، سرباز و حتی جوان راهزن) بی‌حس و بی‌عاطفه بودن کاوه که با جوشش احساساتش و ترس از خورده شدن جسد نوزاد تناقض دارد، همه و همه دست‌به‌دست هم داده‌اند تا با فیلمی روبه‌رو شویم که از احساسات‌گرایی آثار سینمای قصه‌گو گریزان است.
مانی حقیقی در پذیرایی ساده تلاش کرده است که تماشاگران فیلمش با تأکید بر سر و نه دل، به روایت وی توجه کنند اما خود او به‌خوبی می‌داند که این نیز فریبی پسامدرن در ضدژانر آثار سینمای پسامدرن است؛ سینمایی که مایل است تماشاگرش را در هزارتویی رها سازد و هیچ کلیدی هم به او ندهد و بگذارد خود تماشاگر از این هزارتو بیرون بیاید. اگر بیرون آمد که چه بهتر، اگر هم نیامد، خب نیامده است. تماشاگر آثاری از این دست نسبت به تماشاگران سینمای متعارف قصه‌گو به‌مراتب بی‌پناه‌ترند.
