زنگار و استخوان De Rouille et d'os/ Rust and Bone
کارگردان: ژاک اودیار. فیلم‌نامه: ژاک اودیار، توماس بیدگَن، بازیگران: ماریون کوتیار (استفانی)، ماتیاس شونَرتس (آلن)، آرمان وِردور (سام). محصول 2012، 120 دقیقه.
آلن که سرپرستی پسرش را هم به عهده دارد، برای زندگی با خواهرش و شوهرخواهرش بلژیک را ترک می‌کند تا خانواد‌ه‌ی جدیدی تشکیل بدهد. او با استفانی که شغلش آموزش دادن به وال‌هاست پیوندی عاطفی برقرار می‌کند که رفته‌رفته عمیق‌تر می‌شود...
فقدان انگیزه
به رغم ظاهر پرجلوه‌ی فیلم که بیش از همه گویی قرار است با شمایلی غیرمنتظره از ماریون کوتیار مخاطب را تحت تأثیر قرار دهد، و بر خلاف سابقه‌ی کارگردان که در کارنامه‌اش چندین اثر ارزشمند به چشم می‌خورد، زنگار و استخوان فیلمی متشتت و فاقد انسجام بیانی است. برای دو شخصیت اصلی فیلم که روایت بر مبنای روابط بین‌شان فرازونشیب پیدا می‌کند، اصلی‌ترین بعد شخصیت‌پردازی که عبارت از همان انگیزه‌سازی است، تدارک کافی دیده نشده و از همین رو اغلب کنش‌ها و تنش‌هایی که بین این دو شکل می‌گیرد، متقاعدکننده به نظر نمی‌آید. بدتر از همه، فرجام داستان است که با یک انحراف اساسی از موتیف روایی اثر رقم می‌خورد و حادثه‌ای که برای پسربچه پیش می‌آید، به رغم اجرای تکان‌دهنده‌ی اودیار، ارتباط دراماتیک با موقعیت‌های پیشین برقرار نمی‌سازد و صرفاً قرینه‌ای سطحی برای حادثه‌ای است که در اوایل ماجرا برای زن داستان رخ داده است. (امتیاز: 2 از 10)
پایان نگهبانی End of Watch
نویسنده و کارگردان: دیوید آیر، بازیگران: جیک جیلنهال (برایان تیلور)، مایکل پنا (مایک زاوالا)، آنا کندریک (جانِت)، ناتالی مارتینِز (گَبی). محصول 2012، 109 دقیقه.
یک روز از فعالیت‌های دو پلیس لس‌آنجلسی که دوست و همکار هستند. شروع اتفاق‌های فیلم از جایی است که این دو با نیروهای تبهکاری روبه‌رو می‌شوند که قدرتمندتر از نیروهای پلیس هستند...
پلیس خوب
بر خلاف الگوها و کلیشه‌های رایج در بسیاری از فیلم‌هایی که داستان‌شان درباره‌ی گروهی از افسران پلیس است، این‌جا دیگر خبری از پلیس فاسد نیست و برعکس، صحبت از این است که پلیس‌ها (یعنی دو شخصیت اصلی داستان) تا چه اندازه وظیفه‌شناس و فداکار هستند. چنین رهیافتی پتانسیل فراوان دارد برای این‌که فیلم تا حد یک اثر شعاری سقوط کند، اما در مورد پایان نگهبانی چنین اتفاقی نمی‌افتد. اگرچه در چند فصل پایانی تا حدی مایه‌های سانتی‌مانتالیستی از سطح کار بیرون می‌زند، اما فیلم در کلیت خود، واجد لحن و ساختاری است که مخاطب را با اثر درگیر می‌سازد؛ مانند استفادة فیلم‌ساز از عنصر دوربین متحرک و روی دست که به دلیل ارجاع درون‌متنی‌اش، در بافت ماجرا جا افتاده و تبدیل به شاخصی فرمی در طول روایت می‌شود. (امتیاز: 5 از 10)
