ظهور سلبریتی‌ها را باید یکی از کارکردها یا کارویژه‌های جهان رسانه‌ای دانست که در فقدان رسانه، امکان تجلی ندارند. از این رو باید بین سوپراستار و سلبریتی تمایز قائل شد که اولی محصول خصلت‌ها و کاریزمای فردی و حرفه‌ای است و دومی حاصل کارکردهای رسانه!
بدیهی است سینماگران به‌ویژه بازیگران سهم پررنگی در جامعه سلبریتی‌ها داشته و بیش‌ترین نقش را در گسترش مظاهر زندگی سلبریتی دارند. شاید بتوان گفت سلبریتی شدن محصول شهرت رسانه‌ای است تا هنرمندی! جالب این‌که در اغلب موارد رابطه معکوسی بین این دو برقرار است. به این معنا که کم‌ترین استعداد و توانایی در هنر خاصی مثلاً بازیگری را در فردی می‌بینیم که سلبریتی به حساب می‌آید یا برعکس بسیاری از بازیگران توانا و قدرتمند ما در جرگه سلبریتی‌ها قرار نمی‌گیرند. بر همین اساس باید گفت سلبریتی بودن صرفاً یک موقعیت یا وضعیت است نه فضیلت.
اگر بخواهیم نگاه جزیی‌تری به این مقوله داشته باشیم باید دو عنصر تصویر و رسانه را به عنوان عوامل مؤثر در شکل‌گیری سلبریتی بدانیم و بدیهی است وقتی از تصویر و رسانه حرف می‌زنیم بیش از هر چیز به سینما می‌رسیم. اگرچه خوانندگان، فوتبالیست‌ها و ورزشکاران یا مجریان تلویزیونی هم در طیف سلبریتی‌ها یافت می‌شوند اما بازیگران بیش‌تر از سایر اقشار قابلیت سلبریتی شدن دارند. از منظر سینمایی که به این سوژه نگاه کنیم سلبریتی‌ها همان قهرمان‌های روی پرده هستند که میل دارند به قهرمانی خود بیرون از پرده هم ادامه دهند. آن‌ها می‌خواهند نه‌فقط قهرمان سینمایی بلکه قهرمان مردمی هم باشند؛ با همه ژست‌ها و اداها و اطوارهای ویژه آن.
در دشمن زن شاهد برخی موقعیت‌ها یا حتی استفاده از برخی واژه‌ها و اصطلاحاتی هستیم که از میان‌مایه‌ترین و مبتذل‌ترین شخصیت‌های فضای مجازی شاهد هستیم. یکی از این افراد شخصی به اسم وحید خزایی است که از رفتارشناسی او در اینستاگرام در شخصیت‌پردازی یا خلق برخی موقعیت‌های دراماتیک فیلم استفاده شده است و او هم در صفحه شخصی خود از این فیلم حمایت کرده. این شکل از استفاده سینما از ظرفیت‌های فضای مجازی فاقد ظرافت لازم بوده است و به تشخص بخشیدن به افرادی می‌انجامد که نماد بی‌شخصیتی و ضعف فرهنگی در فضای مجازی هستند. در حالی که سینما باید از طریق هنر، غربالگری کند و به معروف شدن برخی افراد کم‌مایه و بی‌ریشه دامن نزد. جالب این‌که در خود فضای مجازی و در همین اینستاگرام بسیاری از کاربران با هشتگ «احمق‌ها را معروف نکنیم» تلاش می‌کنند تا از شهرت و سوءاستفاده برخی از این به‌اصطلاح شاخ‌های اینستاگرامی که سلبریتی‌های مجازی هستند جلوگیری کنند و این جای تأسف دارد که خود سینما برای جذب مخاطب به سراغ این شخصیت‌ها رفته است و از آن‌ها الگوبرداری می‌کند. این الگوبرداری‌ها سقوط فرهنگی سینماست!
شاید تا یک دهه پیش به اندازه امروز سلبریتی‌ها و فرهنگ سلبریتی اهمیت نداشتند و توسعه شبکه‌های اجتماعی به ظهور قشر اجتماعی تازه‌ای به اسم سلبریتی‌ها دامن زده است که از آن گریزی نیست. چه خوش‌مان بیاید چه نیاید در همه جای دنیا با پدیده‌ای به اسم سلبریتی‌های سینمایی مواجه هستیم و این ذاتاً امر بدی نیست. همچنین توجه سینما به این پدیده در تولید فیلم هم نه‌تنها امر مذمومی نیست که کارکرد سینما را نشان می‌دهد و حتی به عنوان یک ضرورت سینمایی قابل طرح است اما سینمای سلبریتی یا سلبریتی‌زده که بخواهد سینما را به ابزار یا زبانی نه برای بازنمایی که خودنمایی سلبریتی‌ها بدل کند نه‌تنها مذموم و قابل نقد که سقوط سینما و شأن فرهنگی آن است. سینما بیش از سلبریتی‌ها به سناریوهایی نیاز دارد که بتوانند به نمایش و پالایش جامعه بپردازند.
