ادوارد جی. رابینسن بازیگر سینمای کلاسیک هالیوود می‌گوید: «مخاطبان چنان بازیگران سینما را ازآن خود می‌کنند و از گوشت و پوست خود می‌دانند که هیچ خواننده کتابی یا تماشاگر یک اثر نقاشی نمی‌تواند این‌گونه خودش را با یک اثر یکی بداند. بازیگر سینما حکم جرقه‌ای را دارد که به انبار باروت یک فیلم اصابت می‌کند و تمامی تماشاگران را شعله‌ور می‌سازد.»
وقتی تصمیم می‌گیریم به تماشای فیلمی برویم، معمولاً اولین چیزی که می‌خواهیم بدانیم نام کارگردان یا فیلم‌بردار آن فیلم نیست بلکه می‌خواهیم بدانیم کدام بازیگر در آن بازی می‌کند. این پرسشی عادی است چون هنر بازیگران به‌وضوح روی پرده سینما دیده می‌شود. بازی یک بازیگر نیاز به ششدانگ حواس ما دارد و به طرز قابل ملاحظه‌ای کار نویسنده، کارگردان، فیلم‌بردار، تدوین‌گر و آهنگساز فیلم را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد. از آن‌جا که ما در مقام تماشاگر یک فیلم نسبت به انسانی‌ترین بخش آن واکنش نشان می‌دهیم، پس حضور بازیگران بیش از هر عنصر دیگری اهمیت پیدا می‌کند.
هدف نهایی هر بازیگر سینما باید این باشد که ما به عنوان تماشاگر به طور کامل واقعیت وجودی شخصیت‌هایی را که او بازی می‌کند، باور می‌کنیم. بازیگر باید طوری نقشش را بازی کند که هرگز متوجه نشویم دارد بازی می‌کند. به یک معنا بازیگر خوب آن است که اصلاً به نظر نرسد دارد بازی می‌کند. گاهی بازیگر باید طوری رفتار کند که در عالم واقع اصلاً چنین رفتاری ندارد. راتسو ریزو شخصیتی است در کابوی نیمه‌شب (1969) که داستین هافمن نقشش را بازی می‌کند. ریزو لنگ است و هافمن مجبور شد تمهیداتی به کار ببرد تا لنگ زدن آن شخصیت برای تماشاگران فیلم باورپذیر باشد. مارک رایدل کارگردان سینما که خودش زمانی بازیگر بوده، درباره بازیگران می‌گوید: «به نظرم بازیگری یکی از شجاعانه‌ترین حرفه‌هاست. یک بازیگر باید آسیب‌پذیر باقی بماند.... فکر می‌کنم وقتی شاهد یک بازی درجه یک هستید، پشت آن بازیگری هست که آن‌قدر شجاعت داشته که اجازه بدهد شما به درون ذره ذره درونیات شخصی‌اش سرک بکشید.»
الیا کازان به عنوان کارگردانی که مشهور است به گرفتن بهترین بازی‌ها از بازیگران آثارش، معتقد است: «نکته زیبا و هولناک درباره بازیگران آن است که موقع کار به طور کامل خودشان را در اختیار قرار می‌دهند و به عنوان کارگردان باید این را به فال نیک گرفت. بازیگران نه‌تنها از طریق احساسات، تکنیک و هوش‌شان بلکه بر اساس استفاده از دست‌ها، پاها یا توانایی‌های دیگری ارزیابی می‌شوند. تمامی وجود آن‌ها مورد بررسی و دقت قرار می‌گیرد... چگونه می‌توان بجز قدردانی و سپاسگزاری ابراز کرد، وقتی که موجودی این همه عریان و آسیب‌پذیر خودش را در اختیار یک نقش قرار می‌دهد؟»
تفاوت بازیگری صحنه و فیلم
بازیگری سینما و تئاتر دارای اهداف، مهارت‌ها و ویژگی‌های مشترکی هستند اما تفاوت‌‌های آشکاری از نظر تکنیکی نیز با هم دارند. نخستین تفاوت بارز این دو به فاصله‌ای باز می‌گردد که بن بازیگر و تماشاگر وجود دارد. بازیگر تئاتر دائماً باید حواسش باشد که تک‌تک تماشاگران بتوانند او را ببینند و صدایش را بشنوند. پس او باید در بازیاش غلو کند و طوری حرکت کند و حرف بزند که دائماً در دید تماشاگران باشد. چنین چیزی در سینما مطرح نیست چون تماشاگر سینما در بهترین نقطه ممکن 
کانال تلگرام ماهنامه سینمایی فیلم:
