اگر جایزه‌ی «لوح زرین بهترین بازیگر نقش دوم مرد [معادل نقش مکمل امروز] به پرویز پرستویی برای دیار عاشقان را جایزه‌ای در مرتبه‌ی دوم ارزش و اهمیت به نسبت «لوح زرین بهترین بازیگر نقش اول مرد به حسین پرورش برای نقطه‌ضعف به حساب بیاوریم، زندهیاد پرورش نخستین برنده‌ی جایزه‌ی بازیگری در تاریخ جشنواره‌ی فیلم فجر به شمار می‌آید.
لوح زرین در سال‌های اولیه‌ی برگزاری جشنواره، معادلِ سیمرغ بلورین امروزی بود. جشنواره‌ای دولتی و عجیب که در نخستین دوره‌اش به هیچ فیلم بلندی جایزه نداد، حتی از افراد شایسته هم برای نامزدی یا در مقام «تحسین» آن‌ها هیچ نامی نبرد. در دوره‌ی دوم نیز به‌کلی بازیگران زن را نادیده گرفت و تازه از دوره‌ی سوم به بعد بود که زنان (پروانه معصومی، جیران شریف) را شایسته‌ی برنده شدن تشخیص داد. به هر حال در جشنواره‌ی دوم نیز آشکار بود که جایزه‌ی پرورش، ارزش و اعتبار بیش‌تری از جایزه‌ای که به بازیگر نقش دوم داده شده بود دارد. از همان سال‌ها نیز تا همین چند سال پیش برنده شدن یک بازیگر به عنوان بهترین بازیگر نقش اول جشنواره، به او اعتباری می‌بخشید و چنین بازیگرانی اگر هوشمندانه عمل می‌کردند و شانس و اقبال هم می‌داشتند، می‌توانستند در ادامه‌ی فعالیت، کارنامه‌ی وزینی برای خودشان دست‌وپا کنند. پرورش اما دیگر در جلوی دوربین هیچ فیلم و سریال دیگری حاضر نشد. نگارنده حتی به یاد دارد که زندهیاد حمید رخشانی در مصاحبه با گاه‌نامه‌ی «سینمای نوین» گفته بود که در شروع ساخت نخستین فیلمش راه دوم به بازی حسین پرورش در کنار فریماه فرجامی اندیشیده بوده اما پرورشِ 52ساله خودش را برای چنین نقشی پیر می‌‌دانسته و سرانجام ناصر طهماسب و پروانه معصومی (بازیگر نقش مقابل پرورش در کلاغ) جای‌گزین این دو شده بودند. همین نقل قول از کارگردانش نشان می دهد پرورش به عنوان چهره‌ی آشنای مردم کوچه و بازار (با سریال پربیننده و جنجالی اشک تمساح) تا چه حد اهل مراقبت از نام، چهره و کارنامه‌اش بوده است.
بجز این‌ها در میان آثار زندهیاد خسرو شکیبایی نیز ردّ و نشانی از تله‌تئاتر با خشم به گذشته بنگر (1354) به کارگردانی حسین پرورش بر اساس نمایش‌نامه‌ای از جان آزبرن دیده می‌شود که نگارنده هنوز آن را ندیده است. چند سال پس از غیبت همیشگی پرورش، در دی‌ماه 1390 نیز خبر انتشار نمایش‌نامه‌ی یک نوکر و دو ارباب اثر کارلو گولدونی با ترجمه‌ی پرورش توسط نشر «قطره» در قالب کتاب منتشر شد. این، تقریباً همه‌ی آن چیزی است که این سو و آن سو از هنرمندی که به پستوی خموشی پناه برده یا رانده شده بود دستگیر آدم می‌شود. البته در شماره‌ی 3 مجله‌ی «کتاب صحنه» (پاییز 1377) هم حسین آزموده (که پیداست در دانشکده شاگرد کلاس پرورش بوده) در قالب مقاله‌ی «یادداشت‌های کلاس درسِ» استادش را بر اساس جزوه‌های به‌یادگارمانده از او نوشته و منتشر کرده، آزموده همچنین کلاس درس پرورش را «نو، جذاب و بسیار کاربردی» توصیف کرده است. مقاله‌اش نیز خواندنی و دربردارنده‌ی نکته‌های مهمی درباره‌ی کمدی، تراژدی و ملودرام است.
پرورش به‌نوعی شاه‌نقش زندگی هنری و سینمایی‌اش را در نقطه‌ضعف به یادگار گذاشت. یکی از نخستین نشانه‌‌ها و طلایه‌داران آن‌چه بعدها «سینمای جدید ایران» خوانده شد و منظور، سینمایی بود که بعد از انقلاب با هزار اگر و اما و قید و شرط و نظارت و «حمایت» و هدایت، سرپا ماند (نگه داشته شد) و البته به توفیق‌هایی - از جمله جهانی شدن سینمای بومی ایران - نیز انجامید.
نقطه‌ضعف نخستین فیلم زندهیاد محمدرضا اعلامی هنوز هم دیده و تحسین می‌شود و برای عده‌ای حکم یک فیلم‌کالت را دارد. نسخه‌هایش دست به دست می‌شود. درباره‌اش می‌نویسند و حرف می‌زنند، هر از گاهی جلسه‌ی نمایش و نقد و بررسی برای فیلم برگزار می‌کنند و مدام از کارگردانی امیدوارکننده (هرچند که اعلامی در ادامه کم‌تر توفیقی در آثاری با همین عیار از خود نشان داد) به همراه فیلم‌برداری همیشه خوب علی‌رضا زرین‌دست، موسیقی بابک بیات و بازی خوب هر سه بازیگر اصلی‌‌اش (پرورش، گلپایگانی و هاشم‌پور) گفته می‌شود. در این میان اما تماشای نقش و حضور پرورش شاید اثری بیش از بقیه‌ی «خوبان» فیلم بر بیننده می‌گذارد...
دلایل امروزینش هم (با قید همان شایدِ همیشگی) این است که نقطه‌ضعف آخرین یادگار (و تلاقی نگاهِ) تماشاگر حرفه‌ای سینمای ایران با بازیگری با چنین توانایی بالایی است. توانایی‌ای که حالا با وجود ربودن مداوم جایزه‌های معتبر جهانی در رشته‌ی بازیگری راحت‌تر می‌توان از آن سخن گفت و پرورش نیز با طلایه‌داری‌اش در برنده شدن نخستین جایزه‌ی بزرگ بازیگری در تاریخ جشنواره‌ی فیلم فجر، نشان داده بود که در صورت تداوم فعالیت می‌تواند آوازه‌ای جهانی (هم) برای خودش دست‌وپا کند. او خوش‌چهره بود (در نقطه‌ضعف خنده‌هایش گاه آدم را به یاد فردین می‌انداخت) و با قد متوسطش در 52سالگی و زمان بازی در آخرین فیلمش خوش‌اندام نیز به نظر می‌رسید. ضمن این‌که در آن زمان، قحطی بازیگران خوش‌چهره (از زن تا مرد) به سراغ سینمای ایران آمده بود و در کوران ستاره‌زدایی، پرورش می‌توانست همدلی بیافریند و بر پرده بدرخشد که از این نظر وجودش غنیمتی بود. اما تقدیر چنین رقم نخورد، او به پستوی خموشی خزید و سایه‌نشین ماند.
کانال تلگرام ماهنامه سینمایی فیلم:
