ماهنامه سینمائی فیلم

بنی آدم اعضای یکدیگرند...

میز خبر: نگاهی به رویدادهای سینمای جهان

گردآوری و ترجمه: سارا مهرابی

ما یکی هستیم
ورایتی: با شیوع کووید-19 در سراسر جهان و لغو برگزاری جشنواره‌های فیلم، یوتیوب تصمیم گرفته است خرداد امسال جشنواره‌ی 10 روزه‌ی دیجیتال با عنوان «ما یکی هستیم» برگزار کند؛ عنوانی که یادآور «بنی آدم اعضاء یک‌دیگرند...» سعدی‌ست. مدیر ارشد تجاری یوتیوب گفت: «اولین بار است که جشنواره 10 روزه‌ی آنلاین برگزار می‌شود و ما خوش‌حالیم که این رویداد مهم با همکاری ما انجام می‌شود و سینما دوستان می‌توانند در سرتاسر دنیا فیلم‌‌‌ها را به صورت رایگان تماشا کنند». در این رویداد، 20 جشنواره معتبر از جمله جشنواره‌های جهانی فیلم کن، ونیز و برلین حضور دارند. جشنواره آنلاین 9 خرداد آغاز و تا هجدهم ادامه خواهد داشت و در این نشانی youtube.com/weareone قابل دسترس است. با آن‌که تماشای فیلم‌ها رایگان است اما هیچ آگهی میان نمایش‌شان پخش نمی‌شود. برنامه‌‌ی جشنواره شامل فیلم‌های بلند، کوتاه و مستند است و به احتمال بعد از نمایش‌ آن‌ها نشست بحث و گفت‌گویی هم انجام خواهد شد. هنوز نام فیلم‌ها اعلام نشده و برگزارکنندگان جشنواره‌ی «ما یکی هستیم» گفته‌اند به‌زودی فهرست فیلم‌ها را منتشر می‌کنند. از تماشاگران درخواست شده به میل خود مبلغی را برای جبران خسارت کووید-19 اهدا کنند؛ این پول برای کمک به سازمان جهانی بهداشت و سازمان‌های کوچک محلی استفاده می‌شود. 20 جشنواره‌‌ی فیلمی که باهم متحد شده‌اند و «ما یکی هستیم» را پایه‌گذاری کردند عبارت‌اند از:
جشنواره بین‌المللی فیلم انیمیشن انسی، جشنواره بین‌المللی فیلم برلین، جشنواره فیلم بی‌اف‌آی لندن، جشنواره فیلم کن، جشنواره بین‌المللی فیلم گوادالاخارا مکزیک، جشنواره بین‌المللی فیلم ماکائو، جشنواره فیلم اورشلیم، جشنواره فیلم کارلووی‌ واری، جشنواره فیلم لوکارنو، جشنواره فیلم مراکش، جشنواره فیلم سن سباستین، جشنواره فیلم نیویورک، جشنواره فیلم سارایوو، جشنواره فیلم ساندنس، جشنواره فیلم سیدنی، جشنواره فیلم توکیو، جشنواره فیلم تورنتو، جشنواره فیلم ترایبکا و جشنواره فیلم ونیز. یکی از مهم‌ترین جشنواره‌هایی که با جشنواره مجازی «ما یکی هستیم» همکاری نمی‌کند جنوب از جنوب غربی (SXSW) است و به‌جای یوتیوب همکاری با آمازون را انتخاب کرده. طبق برنامه‌ریزی‌ها، جشنواره جنوب از جنوب غربی باید ماه گذشته در شهر آستین، مرکز ایالت تگزاس، برگزار می‌شد و 39 اثر به نمایش درمی‌آمد اما به دلیل شیوع ویروس جدید کرونا برنامه تغییر کرد. همکاری بین SXSW و آمازون هم رایگان است و از این هفته آغاز می‌شود. برگزارکنندگان جشنواره مجازی امیدوارند که در همکاری‌شان با جشنواره‌های مختلف و یوتیوب بتوانند به تماشاگران تفاوت‌هایی که هر جشنواره را از دیگری متمایز می‌کند نشان دهند و بینندگان از این تجربه لذت ببرند. جشنواره‌ی 10 روزه‌ی آنلاین به معنی جایگزینی برای جشنواره‌ها نیست و در صورت فراهم شدن امکان حضور تماشاگران در سالن‌های سینما برگزار خواهند شد، از جمله جشنواره‌های فیلم ونیز و تورنتو که هرساله در شهریور برگزار می‌شوند. در اوج‌گیری ویروس کرونا برگزارکنندگان جشنواره‌ها سعی می‌کنند تا ‌جایی که امکان دارد برنامه‌هایی که برای جشنواره 2020 تنظیم کرده بودند را اجرا کنند.

پنج فیلم برتر زندگی‌نامه‌ای از هنرمندان شناخته شده
گاردین: جاناتان جونز، از نویسندگان بخش هنری گاردین، پنج فیلم برتر زندگی‌نامه‌ای هنرمندان را معرفی کرده و به‌نظر می‌رسد پیشنهاد جالبی باشد برای تماشا کردن‌شان در دوران قرنطینه و تلطیف کردن این روزهای ما.

شور زندگی (1956) اثر وینسنت مینلی روایتگر زمانی‌ست که ونسان وَن‌گوگ سعی می‌کند معنای واقعی زندگی و جهانی که در آن زندگی می‌کند را درک کند. کرک داگلاس در نقش ون‌گوگ، دوست‌داشتنی‌ست و از میان تمام فیلم‌هایی که درباره ون‌گوگ ساخته شده این اثر همچنان بهترین است.

/A Bigger Splash یک شتک بزرگتر (1973) ساخته جک هازان مستندی درباره دیوید هاکنی، یکی از مهم‌ترین پیشگامان جنبش پاپ آرت، است. بازیگران به‌طور برجسته نقش خود واقعی‌شان را بازی می‌کنند و به‌کمک هم اثری دراماتیک و هنرمندانه خلق کردند؛ با هنرنمایی هاکنی، فیلمی پدید آمد که به جرئت می‌توان گفت یکی از بهترین فیلم‌هایی‌ست که تاکنون درباره یک هنرمند ساخته شده (یک شتک بزرگ‌تر نام یکی از آثار هاکنی‌ست).

آندری روبلف (1966) ساخته آندری تارکوفسکی برداشتتی آزاد از زندگی آندری روبلف، نقاش مشهور روسی دوره‌ی رونسانس است. شاهکار سیاه و سفید کارگردان، بیننده را به دنیای عجیب و غریب قرون وسطی می‌برد و می‌بینیم نقاش تلاش می‌کند شمایلی متفاوت از حضرت مسیح بکشد.

چشمان بزرگ (2014) به کارگردانی تیم برتون درباره یکی از استعدادهای هنری در آمریکا است. نقاشی به‌نام مارگارت کین در دهه‌های 1950 و 60 شخصیت‌هایی با چشمانی بیش از حد بزرگ می‌کشید و خیلی‌ها عاشق نقاشی‌های بامزه او شدند، اما والتر، همسر مارگارت، خودش را به‌عنوان نقاش معرفی کرد و با فروش آن‌ها ثروت زیادی به دست آورد. فیلم زمانی را به‌تصویر می‌کشد که مارگارت با همسرش در جدال و مبارزه است و تلاش می‌کند خود را به‌عنوان نقاش آثار معرفی کند.

کامیل کلودل (1988) یکی از غم‌انگیزترین داستان‌هایی‌ست که تاکنون درباره یک هنرمند ساخته شده؛ ایزابل آجانی و ژرار دوپاردیو بازیگران فیلم هستند. کلودل مانند شریک زندگیش مجسمه‌سازی بااستعداد و توانمند بود اما جامعه به او اجازه نمی‌داد شهرتی مانند همسرش داشته باشد. ماجرای عاشقانه‌ای که در فیلم دیده می‌شود فراز و فرود سفری‌ست که به جنون ختم می‌شود.

شوک بزرگ: درگذشت همزمان دو چهره‌ی شهیر بالیوود
ورایتی: از دست دادن دو چهره‌‌ی سرشناس و برجسته‌ی بالیوود، عرفان خان و ریشی کاپور، طی دو روز، شوک بزرگی برای دوستداران سینمای هند بود. عرفان خان که در 53 سالگی درگذشت، در دوران بازیگری‌اش موفقیت‌های زیادی به‌دست آورد و در چند فیلم هالیوودی هم نقش آفرینی کرده بود. در هالیوود بیش‌تر برای بازی در زندگی پی، دنیای ژوراسیک و دوزخ در میان سینما دوستان آمریکایی شناخته شده بود. پس از آن‌که پزشکان در 2018 تشخیص دادند که او به بیماری نادری مبتلا شده، خان برای درمان به لندن رفت. درمان او تاحدی مفید بود که توانست آخرین نقش‌اش را در نیمچه انگلیسی بازی کند؛ نمایش فیلم که از ماه مارس بر پرده سینما رفته بود به‌دلیل گسترش ویروس کرونا متوقف شد. او اولین بار برای بازی در نقش مکبث در فیلم مقبول (2004) به کارگردانی ویشال بهاردواج و همچنین بازی در نقش شخصیتی ضد قهرمان در حاصل (2004) ساخته تیگمونشو دالیا در میان مردم هند محبوب شد و به‌شهرت رسید. سال 2011 هم با بازی در پان سینگ تومار جایزه‌ی ملی فیلم را دریافت کرد. نقش آفرینی او در فیلم‌های میلیونر زاغه‌نشین، زندگی پی، ظرف ناهار، نام خانوادگی، دنیای ژوراسیک، مرد عنکبوتی شگفت‌انگیز و دوزخ شهرت بین‌المللی برای او به‌ارمغان آورد. مادر خان چند روز بعد از مرگ پسرش در شهر جیپور فوت شد و هنگام خاکسپاری پسرش مجبور شد از طریق فضای مجازی شاهد دفن او در بمبئی باشد.

هالیوود ریپورتر: درحالی که مردم هند برای از دست دادن بازیگر محبوب‌شان سوگوار بودند، ریشی کاپور، بازیگر مطرح و پرآوازه‌ی دهه‌های 1970 و 80 در 67 سالگی درگذشت. در دو سال گذشته او با سرطان دست و پنجه نرم می‌کرد و سال پیش هم برای درمان به نیویورک رفت. او سال 1952 در بمبئی و درخانواده‌ای هنرمند به دنیا آمد؛ پدرش راج کاپور کارگردان و بازیگر بزرگ سینمای هند و پدر بزرگش پریتویراج ستاره سینما و تئاتر بود. عموها و همسرش در عرصه بازیگری شهره هستند و حالا پسرش که نسل چهارم خانواده‌ی کاپور است هم ستاره‌ای در بالیوود محسوب می‌شود. ریشی بازیگری را از نوجوانی و با بازی در فیلمی به کارگردانی پدرش به‌نام اسم من دلقک (۱۹۷۰) آغاز کرد. در 1973 با بازی در بابی (آن هم به کارگردانی پدرش) برای اولین بار به‌عنوان بازیگر نقش اول مرد در میان مردم گل کرد و تا دو دهه بعد به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین ستارگان سینمای هند باقی ماند. او از سال 2000 به نقش‌های مکمل روی آورد و در طول دوران بازیگریش در بیش از 100 فیلم بازی کرد. ریشی کاپور حتی در آخرین سال‌های عمر، حرفه‌اش را کنار نگذاشت و همین اواخر با آمیتاب باچان در فیلم 102 سالگی پایان نیست بازی کرد. از او در سال 2019 فیلم جسد اکران شد و این آخرین باری بود که ریشی بر پرده سینما دیده شد. با توجه به گسترش ویروس کرونا خانواده کاپور از هواداران خواستند طبق سنت برای ادای احترام به ستاره‌ی درگذشته‌شان دور هم جمع نشوند و فاصله اجتماعی را رعایت کنند. در اعلامیه کاپورها آمده: «فرد بزرگی را از دست دادیم اما می‌دانیم دنیای کنونی گرفتار مشکلات خودش است و نباید انتظاری از آن داشت. محدودیت‌های شدیدی برای رفت و آمد وضع شده. بنابراین از هواداران، سینما دوستان و آشنایان درخواست می‌کنیم قانون را زیر پا نگذارند».