نویسنده اسکاری «بوچ کسیدی و ساندنس کید» درگذشت
ویلیام گولدمن که برای فیلم‌نامه اریژینال بوچ کسیدی و ساندنس کید (جرج روی هیل، 1969) و فیلم‌نامه اقتباسی همه مردان رییس‌جمهور (آلن جی. پاکولا، 1976) برنده تندیس‌های طلایی اسکار شده بود، صبح روز جمعه در خانه‌اش در منهتن درگذشت. دخترش جنی گولدمن دلیل مرگ پدر 87 ساله‌اش را عوارض سرطان روده و ذات‌الریه عنوان کرده است. بوچ کسیدی... وسترنی تجدیدنظرطلبانه بود که به محبوبیت زیرژانر «فیلم رفاقتی»/ Buddy Film کمک کرد و گولدمن را به عنوان فیلم‌نامه‌نویسی مطرح کرد که می‌تواند میان خنده‌های حسابی و حادثه‌پردازی‌های جانانه توازن ایجاد کند؛ در حالی که همه مردان رییس‌جمهور جایگاه او را به عنوان یک نویسنده زبردست تعلیق‌آفرین تثبیت کرد. این دو فیلم‌نامه در زمره بهترین آثار تاریخ سینما قرار دارند و نمونه‌هایی از گستره و تنوع کاری و توانمندی‌های گولدمن به شمار می‌روند. او در گفت‌وگویی با «سیگنِچِر» در سال 2015 در پاسخ به توانایی‌اش در تجربه ژانرهای مختلف به‌سادگی گفته است: «فقط باید گزینه‌های مختلف را انتخاب کنید و هرگز دست از این کار نکشید. دعا کردن هم خوب است.» گولدمن بارها رمان‌هایش را به فیلم‌نامه برگرداند از جمله ماراتن‌من (جان شلیزینجِر، 1976)، جادو (ریچارد آتن‌بورو، 1978) و عروس شاهزاده (راب راینر، 1987) و در ضمن، مورخ صنعت سینما هم بود. کتاب‌های او ماجراهایی در تجارت پرده و هایپ و افتخار نگاهی ساده و بی‌پیرایه‌اند به دخالت‌ها و بیزاری از ریسک کردن سران استودیوها که اغلب جلوی هر گونه خلاقیت را می‌گیرند.
به طور طبیعی حرف‌های زیادی هست که می‌شود درباره این فیلم‌نامه‌نویس برجسته نقل کرد که در این‌جا مجالش نیست. فقط بد نیست بدانید که او برای فیلم‌نامه بوچ کسیدی... چهارصد هزار دلار دستمزد گرفت که در زمان خودش رکوردشکن بود؛ و در پایان خالی از لطف نیست که بخش‌های به‌یادماندنی از دیالوگ‌های دو اثر برترش را مرور کنیم چون می‌دانیم که واژگان و کلماتی که او بر صفحه خالی کاغذ نگاشت و جهان‌های داستانی که خلق کرد، تا ابد از او به یادگار می‌مانند:
بوچ کسیدی و ساندنس کید: کلانتر رِی بلِدسو خطاب به بوچ و ساندنس: «می‌دونید چیه، باید مدت‌ها پیش و زمانی که شانسش را داشتید، خودتون را به کشتن می‌دادید. می‌بینید، شماها شاید بزرگ‌ترین اتفاقی باشید که تو این منطقه افتاده اما هنوزم دوتا یاغی دوزاری هستید. من هرگز با آدمی مهربان‌تر از بوچ یا سریع‌تر از کید برخورد نکردم اما بازم شما چیزی نیستید جز دوتا یاغی دوزاری در حال فرار. تموم شد، هنوز نفهمیدید؟ زمان‌تون به‌سر اومده و شما مرگی خونبار خواهید داشت، و تمام کاری که از دست‌تون برمی‌آد اینه که جاش را انتخاب کنید.»
همه مردان رییس‌جمهور: بن بردلی (با بازی جیسن روباردز): «شما از جدیدترین نظرسنجی گالِپ باخبرید؟ نصف این کشور هرگز چیزی درباره واترگِیت نشنیدن. برای هیچ‌کس ذره‌ای مهم نیست. شماها احتمالاً حسابی خسته‌اید، درسته؟ خب، باید هم باشید. برید خانه و یک دوش باحال بگیرید. استراحت کنید... پونزده دقیقه. بعدش تن لش‌تون را بردارید و دست به کار بشید. ما زیر فشار زیادی هستیم، و می‌دونید که شما باعثش هستین. هیچی به این موضوع ربط نداره جز ماده الحاقیه اول قانون اساسی، آزادی مطبوعات، و شاید آینده این کشور. بازم هیچ کدوم از این چیزها مهم نیست، اما شماها اگه یک بار دیگه گند بزنید، من بدجور عصبانی می‌شم. شب به‌خیر.»
دیوید لینچ و فیلم کوتاهی به نام «کله‌مورچه‌ای»!
انیو موریکونه و «آشغال‌های دوست‌داشتنیِ» کوئنتین تارانتینو!
حتماً تا این لحظه چیزهایی در مورد مصاحبه تندوتیز انیو موریکونه درباره کوئنتین تارانتینو و فیلم‌هایش شنیده‌اید که در هفته گذشته حسابی خبرساز شد. همه چیز از جایی شروع شد که گفت‌وگوی جدیدی از این آهنگ‌ساز بزرگ ایتالیایی در یک نشریه آلمانی چاپ شد که در آن چنین گفته است: «او ناگهان تماس می‌گیرد و می‌خواهد ظرف چند روز برای یک فیلم تمام‌شده موسیقی متن بسازم... خب این کار غیرممکن است و من را حسابی دیوانه می‌کند... دفعه آخر به او گفتم که این بار خیلی سخت و جدی برخورد خواهم کرد...» (این حرف‌ها به پروژه حرام‌زاده‌های گمنام (2009) برمی‌گردد که تارانتینو خیلی دیر از موریکونه درخواست همکاری کرد و او مستأصل، از این فرصت چشم‌پوشی کرد؛ و در عوض تارانتینو از هشت قطعه‌ی آماده موریکونه استفاده کرد). به هر حال، موریکونه در ادامه با عصبانیت می‌گوید: «انگار او به کرتینیسم مبتلاست. او فقط از دیگران می‌دزد و همه چیز را کنار هم می‌چیند. این کار اصلاً وجهی اریژینال ندارد و این طوری اصلاً نمی‌شود او را یک کارگردان دانست و با بزرگان هالیوود مثل جان هیوستن، آلفرد هیچکاک یا بیلی وایلدر مقایسه کرد...» اما موریکونه در ادامه پا را فراتر گذاشته و فیلم‌های تارانتینو را «زباله» خوانده است!
اما فراموش نمی‌کنیم که سر همان یک قطعه موسیقی که موریکونه برای جنگوی زنجیرگسسته (2012) ساخت، به‌قدری از همکاری با تارانتینو ناامید شد که قسم خورد هرگز با او کار نکند. اما اوضاع این طور پیش نرفت و همکاری آن‌ها در هشت نفرت‌انگیز (2015) اسکار بهترین موسیقی متن را برای موریکونه به ارمغان آورد. شکی نیست که انیو موریکونه به معنی واقعی کلمه یک افسانه زنده است و برای همین به‌راحتی نمی‌شود خلاصه‌ای از فعالیت‌هایش ارائه داد. او که بی‌تردید یکی از بزرگ‌ترین آهنگ‌سازان تاریخ سینماست، با موسیقی‌اش وسترن‌های اسپاگتی سرجو لئونه را تعریف کرد و بیش از پیش، شمایل ستارگانی چون کلینت ایستوود، سرجو کوربوچی و سرجو سولیما را در ذهن‌ها ماندگار کرد؛ و البته که موسیقی‌های او در زیرژانر وحشت سینمای ایتالیا که به‌اصطلاح «جالو» نامیده می‌شود، فراموش‌نشدنی‌اند. او دهم نوامبر (نوزده آبان) نودسالگی‌اش را جشن گرفت.
کانال تلگرام ماهنامه سینمایی فیلم:
https://telegram.me/filmmagazine
[پلی‌لیست، ایندی‌وایر، ورایتی]
