گفت‌وگوی اختصاصی با محمد تنابنده کارگردان فیلم آبستن

نمایی از فیلم ابستن

آبستن به تهیه‌کنندگی جلال تیموری و کارگردانی مصطفی و محمد تنابنده، یکی از فیلم‌های کنجکاوی‌برانگیز جشنواره چهل و سوم است. در این فیلم تک سکانسه که به صورت سکانس پلان طولانی فیلم‌برداری شده عباس غزالی، سوگل خلیق، توماج دانش بهزادی، رها خدایاری، تیما تقی‌زاده، عماد درویش، ملیسا چوپانی و مجتبی شفیعی ایفای نقش می‌کنند.

مصطفی و محمد تنابنده پیش از این در مقام نویسنده و دستیار کارگردان در سینما و تلویزیون فعالیت می‌کردند. آن‌ها برادران محسن تنابنده هستند که در اولین تجربه کارگردانی خود به صورت مشترک این اثر را مقابل دوربین برده‌اند. این فیلم قصه چند جوان است که هر کدام درگیر مشکلی شخصی هستند و در مرز آستارا در کلبه‌ای در کنار آب جمع شده‌اند تا به کمک یک آدم‌پران به صورت قاچاقی از مرز خارج شوند، اما...

در ادامه با محمد تنابنده فیلم‌نامه‌نویس و کارگردان فیلم آبستن به گفت‌وگو نشستیم که  آن را می‌خوانید.

از آنجایی‌که تا به حال جزئیات زیادی از فیلم منتشر نشده مختصری از داستان فیلم و عوامل بگویید.

سینمایی آبستن قصه چند جوان است که در برهه‌ای از زندگی خود مشکلاتی بر سر راه خود دارند و این مشکلات در نهایت منجر به این می‌شود که تصمیم بگیرند به‌طور غیر قانونی از کشور مهاجرت کنند. هرکدام از این شخصیت‌ها ماجرا و شرایط زندگی خود را دارند و در انتها در هم تنیده شده و تبدیل به یک فاجعه می‌شود و فیلم روایتگر یک درام اجتماعی است. فیلم‌نامه را بنده به همراه وحید جعفری نوشتم و کارگردانی مشترک توسط من و برادرم مصطفی تنابنده انجام شد. عباس غزالی، سوگل خلیق، توماج دانش بهزادی و مجتبی شفیعی از جمله بازیگران این فیلم هستند.

چه شد که تصمیم گرفتید به این موضوع بپردازید؟

جرقه اولیه فیلم و ایده اولیه‌ آبستن از عکسی که در یک خبر خواندم زده شد. چند سال پیش گروهی که داشتند به‌صورت غیرقانونی از مسیر دریا مهاجرت می‌کردند توسط قاچاقچی که مسئول رد کردن این اشخاص بود داخل کانکسی هدایت می‌شوند اما این کانکس در آب رها می‌شود و همگی این افراد فوت می‌کنند. این حادثه برای من سوژه جذابی بود، آدم‌هایی که زندگی‎شان به جایی رسیده که بریده‌اند از همه چیز و چقدر سختی کشیدند که در نهایت به این نتیجه برسند که چنین ریسک بزرگی را انجام دهند و این موضوع برای من تبدیل به سوژه‌ی اولیه قصه آبستن شد.

ساخت فیلم‌هایی که فقط یک سکانس پلان طولانی دارند هم خیلی محدود است و هم خیلی سخت. چه چالش‌هایی در این زمینه داشتید؟

در مرحله‌ فیلم‌نامه تصمیم بر این نبود که به صورت سکانس‌پلان ساخته شود. آبستن یک درام اجتماعی است و زمانی که فیلم‌نامه را نوشتم قرار بود یک کار عادی باشد مثل همه فیلم‌های اجتماعی. ولی آخرین ورژنی که نوشتم و برگشتم تا روتوش نهایی آن را انجام دهم  یکی از کاراکترهایم در سکانس‌ ابتدایی دیالوگی داشت که می‌گفت: «یک ساعت و نیم دیگر قرار است همه با هم راه بیفتیم» و دیدم این یک ساعت و نیم چقدر برای این آدم‌ها مهم است و احساس کردم از آنجایی‌که این زمان دقیقا تایم فیلم سینمایی بلند است، می‌تواند در شکل و شمایل سکانس پلان اتفاق خوبی را رقم بزند. ساخت فیلم به صورت سکانس پلان بسیار دشوار است اما من دوست داشتم تجربه‌اش کنم چون دوست دارم با چالش‌های مختلفی روبه‌رو شوم، چه در فیلم‌نامه‌نویسی و کارهای کمدی‌ای که نوشتم و چه در ساخت فیلم.

[ماهنامه فیلم]