«تو هم ترامپی شدی» در جشنواره ایدفا به نمایش درمیآید
مستند تو هم ترامپی شدی (با عنوان اصلی «You’ve Been Trumped Too» که از آن مواردی است که واقعاً نمیشود معادل فارسی برای آن در نظر گرفت که چندبعدی بودنش را توضیح دهد) اولین نمایش اروپاییاش را در بزرگترین جشنواره فیلم مستند جهان، ایدفا، تجربه خواهد کرد. این فیلم روز جمعه 25 نوامبر (سیزده روز دیگر) در سالنی با ظرفیت 720 صندلی در شهر آمستردام روی پرده میرود و کارگردانش آنتونی بکستر در نشست پرسشوپاسخ ویژهای شرکت خواهد کرد. پس از اینکه دانلد ترامپ (یا با تلفظ مصطلح و اشتباه: دونالد) تهدید به تعقیب قانونی فیلم و سازندگانش کرد، بکستر فیلم را به صورت رایگان در ایالات متحده روی فیسبوک قرار داد و پانصد هزار تماشاگر آن را دیدند و کسانی مانند رزی اودانل و شِر آن را به اشتراک گذاشتند. حالا این فیلم در حالی در ایدفا به نمایش درمیآید که اعتراضهای گستردهای در شهرهای بزرگ ایالات متحده روی داده است. تو هم ترامپی شدی داستان خانوادهی فوربس در ابردینشایر اسکاتلند را بازگو میکند که از فروش ملکشان به میلیاردر آمریکایی - که حالا رییسجمهور شده است - در ازای یک زمین گلف فوقالعاده سر باز زدند. این زمین گلف در سال 2011 ساخته شد اما در فیلم توضیح داده میشود که فقط 95 شغل از شش هزار فرصت کاری را ایجاد کرد که ترامپ وعده داده بود و از زمان افتتاحش میلیونها پوند هدر رفته است. علاوه بر این، مرزی به سبک مکزیکی در اطراف خانههایی ایجاد شده است که با احداث زمین گلف ترامپ مخالف بودند و در جریان این ساختوساز هم یک ساختمان ویژهی تحقیقات علمی تخریب شد. مالی فوربس 92ساله میگوید پس از اینکه کارگران ترامپ به دلیل ساختوساز باعث قطعی آب شدند، تا پنج سال از داشتن آب سالم و بهداشتی محروم بود. بکستر درباره فیلمش میگوید: «حالا که ترامپ رییسجمهور شده است، این نمایش پیام مهمی را در خصوص اهمیت آزادی بیان در خود دارد. تهدیدهای قانونی ترامپ پیش از این هم روی اکران گستردهتر فیلم ما تأثیر گذاشته بود. پس حالا که کلیدهای کاخ سفید در دستان ترامپ قرار گرفته است، ما باید محکم بایستیم و آمادهی ورود به دورانی بهشدت آشفته و متلاطم باشیم.» البته این صرفاً موضع یک مستندساز نیست و پنجشنبه در جریان مراسم تجلیل از مستندسازان برتر در نیویورک و در اولین روز از برگزاری جشنواره مستند یکهفتهای نیویورک «Doc NYC» همهی مستندسازان حاضر در این رویداد اعلام کردند که در سالهای پیش رو، کار سختی در پیش دارند و از حالا باید خودشان را آمادهی افشای حقایق و مبارزهای تمامعیار کنند.
منحصربهفردترین فیلمساز کانادایی و بیتوجهیاش به هالیوود
شمار فیلمسازان کبکی تحسینشدهای که در حال حاضر در هالیوود مشغول به کار هستند، گویای شیفتگی بیسابقهی بزرگترین صنعت فیلمسازی جهان به کارگردانان فرانسوی-کانادایی است؛ از جمله ژانمارک وله (وحشی و باشگاه مشتریان دالاس)، فیلیپه فالاردیو (هموفیلی و دروغ خوب)، دُنی ویلنوو (زندانیها و سیکاریو) و اگزاویه دولان که در حال فیلمبرداری اولین فیلم انگلیسیزبان پرستارهاش با عنوان مرگ و زندگی جان اف. دانووِن است. اما علاوه بر کسانی که نامشان رفت، فیلمساز مونترالی پرکار و تحسینشدهی دیگری هم هست که تا امروز علاوه بر دیگر فعالیتهایش، نُه فیلم بلند نیز ساخته است اما هرگز تمایل و علاقهای به ورود به نظام فیلمسازی استودیویی آمریکا نشان نداده است. دُنی کوته چهرهی تثبیتشده و مطرح سینمای کانادا فارغ از جوایز متعددی که دریافت کرده است یا فیلمهایش برای نمایش در جشنوارههای مطرح سینمایی انتخاب شدهاند (از جمله برلین، کن، لوکارنو و ساندنس) یا برنامههای مرور آثار پرشماری که در محافل هنری برای او برگزار شده است، همچنان به شیوه و با شرایط خودش مشغول به کار است. اگر تا امروز فیلمی از او دیده باشید، از میل وافرش به تجربهگرایی در فرم، خلاصی از شر قراردادهای روایی و به چالش کشیدن تماشاگران در چینش پازل آثارش و تلاش برای درک آنها پی بردهاید. اگر هم فیلمی از او ندیدهاید برای شروع میتوانید سراغ زندگیهای خصوصی ما (2007)، Bestiaire (2012) و ویک و فلو یک خرس دیدند (2013) بروید و «تفاوت را احساس کنید». جدیدترین فیلم دنی کوته بوریس بدون بئاتریس است که در ماه فوریهی 2016 در جشنواره بینالمللی فیلم برلین، اولین نمایش جهانیاش را تجربه کرد و بهتازگی حقوق پخش آن در ایالات متحده واگذار شده است. این فیلم پس از نمایش در کارلووی واری، این روزها در برنامهی نمایشهای جشنواره فیلم AFI (انستیتو فیلم آمریکا) قرار گرفته است.
تأخیر در نمایش نسخهی سهبعدی «ترمیناتور2»
یکی از فیلمهایی که علاقهمندان چینی در برنامهی اکران آخر سال 2016 مشتاق تماشای آن بودند، نسخهی ترمیمشده و سهبعدی جدیدی از ترمیناتور2: روز داوری (جیمز کامرون، 1991) بود که به خاطر برنامهی فشردهی اکران پایان سال میلادی جاری به بهار 2017 موکول شد. جیمز کامرون با همکاری «دیامجی اینترتینمنت» و «استودیوکانال» آمادهسازی نسخهی سهبعدی ویژهای را شروع کرد و از آنجایی که این دنباله هرگز در چین روی پرده نرفته و محبوبیتش حاصل انتشار نسخهی دیویدی فیلم است، با ترتیب دادن نمایش عمومی آن در این کشور آسیایی، برنامهی ویژهای برای آن در نظر گرفته شده است. کامرون درباره این نسخه از فیلمش میگوید: «اگر تا امروز این فیلم را تماشا نکردهاید، این همان نسخهای است که میخواهید ببینید و به خاطر بسپارید.» به هر حال این نسخه از ترمیناتور2 که به بهانهی بیستوپنجمین سالگرد نمایش آن قرار بود به نمایش درآید و تا امروز دوسه باری به دلیل طولانی شدن مرحلهی تبدیل و ترمیم با تأخیر همراه شده، در ادامه در سایر کشورهای جهان هم روی پرده خواهد رفت.
هفتهای کابوسوار و اهمیت «ورود» برای ترمیم ایمان به انسانیت!
ورود جدیدترین اثر دنی ویلنوو (که فیلمهای تحسینشدهی زندانیها، دشمن و سیکاریو را در کارنامه دارد) یک فیلم سیاسی نیست و اصلاً از خیلی جهات یک فیلم غیرسیاسی به شمار میرود؛ فیلمی که میخواهد از آلودگیها فراتر رود، یاوهگویی و پوچی را پشت سر بگذارد و نوری بر مفاهیم انسانی بتاباند. ورود که این هفته به طور گسترده در 2317 سینما به نمایش درآمده است و پیشبینی میشود با فروشی حدود 25 میلیون دلار در جایگاه سوم جدول فروش هفتگی قرار بگیرد، فیلمی است درباره بردباری و خودداری، مهربانی و امید، و ارتباط و فهم. فیلمی است که تفاوتهای انسانها و موانعی را میبیند که آنها را از هم جدا کرده است؛ و در این میان نوعی آخرالزمان را به تصویر میکشد. انسانها برای زنده ماندن باید از فرصت استفاده کنند و با هم متحد شوند. واقعاً چند روز پس از انتخابات ریاستجمهوری آمریکا، ورود حکم یک فانوس دریایی در دل تاریکی را پیدا کرده است که میتواند ناامیدی را به امید بدل کند. این فیلم که اِیمی آدامز، جرمی رنر و فارست ویتاکر از بازیگران اصلی آن هستند و داستانی پیرامون ورود بیگانهها به زمین را روایت میکند، از دید برخی از منتقدان برجسته، بهترین فیلم سال 2016 است که تصادفاً نمایشش با چنین روزهایی مصادف شده است تا شاید یک بار دیگر عموم سینماروها با پناه بردن به پردهی نقرهای و جهان خیال، امید ازدسترفتهشان در واقعیت را بازسازی کنند و ایمانشان به بشریت، بقا و مبارزه برای جهانی بهتر را بازیابند.
[ورایتی، ددلاین، ایندیوایر، اسلشفیلم]