|
تطهیر The Purge
نویسنده و کارگردان: جیمز دوموناکو. بازیگران: ایتن هاوک (جیمز سَندین)، لنا هِدی (مری سندین)، مکس بارک‌هولدر (چارلی سندین). محصول 2013، 85 دقیقه.
یک دوره‌ی دوازده ساعته در سال برای انجام هر گونه جرم و جنایت آزاد اعلام شده است. یک خانواده به دلیل همین قانون توسط یک گروه جنایتکار به گروگان گرفته شده است...
توجیه جنایت
تطهیر از یکی از الگوهای متداول زیرژانر وحشت که عبارت از ورود یک یا چند غریبه به یک منزل برای زجرکش کردن ساکنان خانه است، پیروی می‌کند؛ روندی که در فیلم‌هایی از قبیل در پوست‌شان (جرمی پاور رجیمبال، 2012) و یا غریبه‌ها (برایان برتینو، 2008) به چشم می‌خورد. ابتدای فیلم فضای آرامی دارد اما نشانه‌هایی مانند چهره‌ی معیوب آدمک ماشینی پسربچه‌ی داستان و یا شوخی‌های دو جوان داستان که در میانه‌ی مهرورزی‌شان، ادای موجودات وحشتناک را درمی‌آورند، خبر از آتش زیر خاکستر این فضای به‌ظاهر امن می‌دهد. نکته‌ی جدیدی که در تطهیر وجود دارد، ارجاع به برخی مایه‌های فرامتنی در جامعه‌ی معاصر آمریکا است که طی آن، گفتمان جنایت و قتل در یک موقعیت انتزاعی و فارغ از نظارت‌های قانونی، تعبیر به فراغت بال و آسودگی روان و برائت نفس می‌شود. آیین تطهیر در این فیلم، نشانه‌ای است از رویکردهای پراگماتیستی آمریکایی که در تأویلی فرامتنی، می‌توان آن را به فضای سیاست خارجی این کشور هم تعمیم داد؛ این‌که چه‌گونه به منظور آرامش دادن به جهان، فراتر از قوانین و مقررات جهانی، به سلب آرامش از بخشی از جهان می‌پردازد؛ بی‌آن‌که پیامدهای ناگوار این روال و بی‌اعتمادی‌های ناشی از آن، مسئولیتی را متوجه عامل آن سازد. (امتیاز: 6 از 10)
مجنون Maniac
کارگردان: فرانک خلفون. فیلم‌نامه: الکساندر آژا، گرِگوری لُواسور؛ بر اساس فیلم‌نامه‌ی اریژینال جو اسپینِل. بازیگران: نورا آرنِزِدِر (آنا)، جِنِویو الکساندرا (جسیکا)، الیجا وود (قاتل/ فرانک). محصول 2012، 89 دقیقه.
 فرانک که خاطرات آزاردهنده‌ای از دوران کودکی و مادرش دارد، در یک مغازه‌ی مانکن‌فروشی به ساختن مانکن مشغول است. اما تمایل‌های بیمارگونه‌ی او به موی سر زن‌ها باعث می‌شود به کشتن زن‌های مختلف روی بیاورد...
اسکیزوفرن
سینمادوستان ایرانی از بین فیلم‌های فرانک خلفون، بیش‌تر با فیلم پی 2 آشنا هستند که درباره‌ی زنی گرفتار در یک پارکینگ بود که با ورود یک جوان روانی که در جایگاه نگهبان پارکینگ نشسته، اوضاعش وخیم‌تر هم می‌شد. فیلم مجنون هم درباره‌ی یک جوان روانی است که دربه‌در دنبال زن‌هایی خاص می‌گردد تا با کندن پوست سرشان و گذاشتن آن روی سر مانکن‌هایی که می‌سازد، آرامش پیدا کند. البته بر خلاف عنوان فیلم که دلالت بر بیماری مانیک شخصیت اصلی داستان دارد، طرف بیش‌تر شبیه به اسکیزوفرن‌ها است تا مانیک‌ها. ویژگی اساسی فیلم مجنون، نوع زاویه‌ی دیدش است که از آغاز تا فرجام، بر اساس نمای نقطه‌نظر کاراکتر محوری قصه شکل گرفته است و لحظه‌ای از آن تخطی نمی‌شود؛ مگر در برخی از فلاش‌بک‌ها و ذهنیت‌هایی که این شخصیت از خودش ترسیم می‌کند؛ برای همین هم مگر در لحظاتی که او خود را در آینه می‌بیند، مخاطب شمایل کاملی از چهره‌ی او در دست ندارد. فیلم غیر از این خصوصیت، نکته‌ی بارز دیگری ندارد و روال بر اساس کلیشه‌های متداول زیرژانر روانی در سینمای وحشت با مایه‌هایی از اسلشر پیش می‌رود. (امتیاز: 4 از 10)
مرده‌ی شریر Evil Dead
کارگردان: فِد آلوارز. فیلم‌نامه: ف. آلوارز، رودو سایاگِس؛ بر اساس فیلم سینمایی «مرده‌ی شریر» ساخته سام ریمی. بازیگران: جِین لِوی (میا)، شیلو فرناندز (دیوید)، لو تایلر پُچی (اریک)، جسیکا لوکاس (الیویا). محصول 2013، 91 دقیقه.
 پنج دوست به کلبه‌ای دورافتاده در یک جنگل می‌روند. آن‌ها کتابی را پیدا می‌کنند و با خواندن آن به شکلی ناخواسته شیطان باستانی‌ای که در آن جنگل خفته بود را بیدار می‌کنند...
باز هم روح و کلبه و جنگل...
یکی از همان فیلم‌های نازل و پرشمار وحشت که با موضوع حلول روحی شریر به بدن انسانی معصوم، قرار است طی ردیف کردن قیافه‌های تخریب‌شده و دشنام‌های رکیک و قطع و له شدن خونین اعضای بدن و ورود و خروج استفراغ‌های لجن‌مانند بی‌پایان از دهان آدم‌ها، مخاطب را دچار وحشت کند. این‌جا هم روح شریر وارد بدن دختری معتاد می‌شود که رفقایش در صدد ترک اعتیاد او در کلبه‌ای وسط جنگل هستند که از قضا این کلبه در قرن‌ها قبل مأوای شیطان بوده است و... فیلم فاقد هر نوع خلاقیت و نوآوری در میانه‌ی این همه کلیشه‌های مستعمل است جز این‌که جناب روح شریر رضایت به حضور در بدن یکی از پنج جوان داستان نمی‌دهد و بی‌دلیل از بدن این یکی به بدن دیگری نقل مکان می‌کند تا لابد بر شدت هیجان و غافل‌گیری تماشاگر بیفزاید؛ غافل از این‌که ماجرا بیش از آن‌که ترسناک شود، از شدت ابتذال، به مضحکه گرایش می‌یابد. (امتیاز: 1 از 10)
|