شماره: ۵۲۵ (۲۰ اردیبهشت ۱۳۹۶)

چشم‌انداز ۵۲۵

روی جلد: «برادرم خسرو» به روایت کارگردانش: دیوانه در قفس نیست
احسان بیگلری
: راستش قبل از ساخت برادرم خسرو، فیلم‌نامه‌ی دیگری را برای ساخت مد نظر داشتم که یک سال و اندی برایش وقت هم گذاشته بودم و تا آستانه‌ی پیش‌تولید جدی و پروانه‌ی ساخت هم جلو رفته بودیم که خیلی اتفاقی سعید ملکان فیلم‌نامه را خواند و به‌کل رأی من را برای ساخت آن فیلم زد. لحن فیلم‌نامه را متأثر از آثار آقای فرهادی می‌دانست و با شناختی که از من داشت معتقد بود باید به لحن و سینمای شخصی خودم نزدیک شوم و آن قصه را شروع خوبی برای ساخت فیلم اول نمی‌دانست...

جشنواره‌ی جهانی فجر، چهگونه بود؟ چهگونه خواهد بود؟: در حالوهوای بهار
محسن جعفری‌راد:
در سه روز متوالی سه برنامه برای بزرگداشت کیارستمی برگزار شد. هرچند برخی از سینماگران ایرانی حرف‌های تکراری و کلیشه‌ای در حد ابراز اندوه زدند اما کفه‌ی کیفیت حرف‌ها سنگینی می‌کرد و به غنای مراسم اضافه می‌شد. از جمله محمود کلاری که گفت: «همه فکر می‌کنند کیارستمی به دنبال سینمای رئالیستی بود اما او از واقعیت‌پردازی متنفر بود. او در مصاحبه‌ی سال 1997 با “فیگارو” گفت سینما به هر شکلِ آن، یک دروغ بزرگ است و هنر ما در این است که آن را به شکلی باورپذیر برای مخاطب ارائه دهیم. در واقع به کار گرفتن مجموعه‌ای دروغ برای رسیدن به حقیقت.»...

جشنواره‌ی خود  را چهگونه گذراندید؟:  برگ کوچکِ جان
مصطفی جلالی
فخر: کنجکاوی‌برانگیزترین فیلم ایرانی، دلم میخواد (بهمن فرمان‌آرا) بود. به‌ویژه که گفته شده سه سال در توقیف بوده است. یک نویسنده‌ی سرخورده (بهرام/ رضا کیانیان) پس از تصادفی، صدای موسیقی رقص‌آور می‌شنود و مدام دلش می‌خواهد برقصد؛ ایده‌ای که به نظر هیجان‌انگیز می‌آید اما به اجرایی متوسط و گاهی زرد رسیده است. فرمان‌آرا که کوشیده تکه‌ها و آدم‌هایی از سایر فیلم‌هایش را در این داستان نمادین جمع کند، در مقام یک معترض اجتماعی، فقدان شادی را به عنوان ریشه‌ی دل‌مردگی‌های مردم می‌داند. اما فیلم در همان حد ایده‌اش، باقی می‌ماند...

پسران سندباد
محمد محمدیان:
شمار مهمانان خارجی بیش‌تر است و نمایندگانی از جشنواره‌های ونیز، لوکارنو، توکیو، ماردل پلاتا و... همچنین ده شرکت پخش فیلم‌های سینمایی در بازار فیلم حضور دارند. از دیگر تفاوت‌های این دوره نمایش فیلم‌ها در سه مجموعه‌ی سینمایی است و... همه‌ی این‌ها به اضافه‌ی موارد بسیار دیگر به معنای جدی‌تر شدن جدی‌ترین جشنواره‌ی داخلی است...

جلال آلاحمد: مردمی که فیلم «خانه‌ی خدا» را میدیدند یکدیگر را «حاجی» خطاب میکردند
عباس  بهارلو:
خانه‌ی خدا بلافاصله به زبان انگلیسی دوبله شد و دیب چند هندوجا، تاجر آهن و مدیر دفتر پخش آشوقافیلم، نسخه‌های آن را به بیش‌تر کشورهای مسلمان فروخت. این فیلم به زبان‌های عربی، اردو و مالزیایی نیز دوبله شد. و نسخه‌ی کوتاه‌شده‌ی آن با زمان 52 دقیقه، با عنوان مکه، شهر ممنوعه، پس از دوبله به زبان‌های انگلیسی، فرانسه، آلمانی و ایتالیایی در تلویزیون کشورهای اروپایی، کانادا، آمریکای جنوبی و ژاپن نمایش داده شد. بهرام ری‌پور در نقدی که بر نسخه‌ی کامل فیلم نوشته، اشاره کرده است...

روایتی از دیدار با پاسکال لاموریس، فرزند آلبر لاموریس کارگردان «باد صبا»: شاعر نازنین زندگی
مانی پتگر:
نشستیم و پاسکال لاموریس شروع به صحبت کرد. در زمان فیلم‌برداری باد صبا پاسکال حدود نوزده سال داشت و تمام زمان فیلم‌برداری را با مادرش در ایران گذرانده بود. او گفت همراه پدر و مادرش تمام مراحل فیلم‌برداری از سد کرج را در هلی‌کوپتر بوده، تا این‌که لاموریس اعلام می‌کند از فیلم‌برداری راضی‌ ا‌ست و دیگر کاری ندارد. هلی‌کوپتر فرود می‌آید و همه پیاده می‌شوند. ولی‌ لحظه‌ای بعد لاموریس با اشاره به فیلم‌بردارش می‌گوید: «حالا یک دور دیگر هم می‌زنیم»، ولی‌ به همسر و فرزندش می‌گوید: «شما دیگر نیایید، ما سریع برمی‌گردیم.» من خودم از نزدیک آن کابل‌های لعنتی را دیده بودم که در ضلع غربی رودخانه‌ قرار داشتند. نمی‌دانم خلبان هلی‌کوپتر آیا در پروازهای قبلی‌ کابل‌ها را دیده بود یا نه (خیلی‌ بعید است ندیده باشد، چون اصلاً پنهان نبودند). احتمالاً هیجان و لذت فیلم‌برداری از زاویه یا شرایطی خاص باید حواس خلبان و فیلم‌بردار و لاموریس را پرت کرده باشد. به‌هرحال هلی‌کوپتر جلوی چشم همسر و فرزند لاموریس به کابل برخورد و به رودخانه‌ سقوط ‌می‌کند...

بازخوانی یک واقعه‌ی تاریخی سینمای ایران و نگاهی به کارنامه‌ی آذر شیوا: طغیان علیه ابتذال
بهزاد عشقی:
آذر شیوا در سال 1350، و در اوج شهرت و محبوبیت، تصمیم گرفت که دیگر بازیگر فیلم‌های ایرانی نباشد. چرا که به گفته‌ی خودش سینمای ایران تب ابتذال و برهنگی گرفته ‌بود و او نمی‌خواست بازیگر چنین سینمایی باشد: «ترجیح می‌دهم آدامس و کبریت بفروشم و به بازی در این فیلم‌ها تن ندهم.» اما کسی که از او توقع برهنگی نداشت. آیا این یک بلوف تبلیغاتی بود؟ پاره‌ای از همکارانش درآمدند که بله چنین است، او می‌خواهد با این شو در صدر اخبار هنری قرار بگیرد و برای خود تبلیغ کند. اما حرف‌های آذر شیوا بلوف نبود و او به آن‌چه که گفت واقعاً عمل کرد. آدامس‌فروشی در حوالی دانشگاه. نمایشی تک‌نفره که متن‌اش را شیوا نوشته ‌بود و خود نیز بازی و کارگردانی می‌کرد. نمایشی که با معیارهای امروزی پرفورمنس خوانده می‌شود و...

متن اپیزود آخر نمایشنامه‌ی «آدامسخوانی»: آذر شیوا
محمد رحمانیان:
نمایش‌نامه‌ی کوتاه آذر شیوا بخشی از نمایش‌نامه‌ی بلند و اپیزودیک آدامس‌خوانی است که نخستین ‌بار در زمستان سال 94 در گالری آریانای تهران و در قالب یک پرفورمنس روی صحنه رفت. این اپیزود به همراه سه اپیزود دیگر به نام‌های فردین، بهروز وثوقی و پوری بنایی قرار است در مجموعه‌ای به نام آرتیستا و در انتشارات «نیلا» چاپ و منتشر شود. اصل آن البته به ماجرای معروفِ آدامس‌فروشی خانم آذر شیوا در مقابل دانشگاه ملی و سینما کاپری و در اعتراض به رویه‌ی نامطلوب سینمای بدنه‌ی ایران در اواخر دهه‌ی 1340 و اوایل دهه‌ی بعد بازمی‌گردد...این ربع قرنی که گذشت:

اگر نیت نوستالژی دارید...
مصطفی جلالی‌فخر:
این مراوده‌ی حسی تمام‌عیار من با سینما و نوشتن و مجله‌ی «فیلم»، فواید و عوارضی داشته که در حوزه‌ی اراده‌ی تغییر من نبود و نیست. مادرم قاطعانه مدعی‌ست که اگر دل‌بسته‌ی سینما و مجله نمی‌شدی، پانزده سال قبل در جایی بودی که الان هستی. و من تا همیشه به تقدیر، اعتقاد دارم. مجله‌ی «فیلم»، تنها مجله‌ی سینمایی کشورمان نیست اما نشر مطلبم در هیچ مجله‌ای جز «فیلم»، باعث آن حال خوب نمی‌شود...

سینمایی با دوبلههای ماندگار: در مسیر نیاگارا
پرویز نوری:
از آن سینماهای کنجکاوی‌برانگیز بود روزی که رد شدیم از خیابان شاه (جمهوری اسلامی فعلی) و دیدیم یک سینمایی از لابه‌لای درختان دارد سرک می‌کشد با نئونی به شکل آبشار در حال ریزش، و گفتیم گشایش آن می‌تواند خبری خوش برای ما باشد؛ ما که در آن روزگار فقط سینماها را داشتیم. این سینما با نام نیاگارا در سال 1337 افتتاح شد. فضای مقابل آن مستقیم به پیاده‌رو می‌رسید. تمامی ورودیه‌اش شیشه بود و در دو طرف بیرون هم گیشه‌های فروش بلیت قرار داشت. از همان وسط در شیشه‌ای می‌توانستیم وارد سالن ورودی شویم که از محوطه‌ی بیرون معلوم بود. سالن زیاد پت‌وپهن نبود و از روبه‌رو درهای ورود به سالن نمایش گشوده می‌شد. البته در سوی دیگر سالن انتظار هم درهای بعدی متصل به سالن نمایش وجود داشت...

سفرنامه‌ی کرالا: بزنم به تخته
کیومرث پوراحمد:
توی یک پارک بزرگ، محوطه‌ای وسیع را با چادر سقف زده‌اند و صندلی چیده‌اند برای مراسم. می‌نشینیم. یکی‌دو ساعت فقط موزیک پخش می‌شود و تا وقتی همه‌ی مقامات محترم نیامده‌اند مراسم شروع نمی‌شود. کم‌وبیش مثل ایران خودمان. روی صحنه ده‌دوازده‌تا مبل هست که مقامات محترم می‌روند روی آن‌ها می‌نشینند و همه‌شان به نوبت سخنرانی می‌کنند. بعضی‌هاشان به انگلیسی حرف می‌زنند و بعضی دیگر به زبان خودشان که فردوس هم نمی‌فهمد. کسی هم ترجمه نمی‌کند. انگار نه انگار فستیوال بین‌المللی‌ست و کلی مهمان خارجی دارند. هر ایالتی زبان و حتی الفبای خاص خودش را دارد. با این‌که هند 29 ایالت بیش‌تر ندارد اما گویا بیش از چهارصد زبان و گویش در هند هست که از میان انبوه این زبان‌ها 22 زبان به رسمیت شناخته شده‌اند...گفت

وگو با مسعود فروتن درباره‌ی تلویزیون، ادبیات و سینما
امید نجوان:
صبح روز دوازدهم بهمن‌ 57 مدرسه‌ها تعطیل بود و تقریباً همه‌ی خانواده‌ها پای تلویزیون بودند تا نتیجه‌ی پرواز انقلاب را که در فرودگاه مهرآباد به زمین نشسته بود ببینند. آن زمان کلاس دوم دبستان بودم و خوب یادم هست در حال نوشتن انبوه مشق‌ها - که رسم مدرسه‌های آن روزگار بود - با هیجان برنامه‌ی تلویزیون‌ را دنبال می‌کردم؛ تلویزیونِ سیاه‌وسفید مبله‌‌ای که رسماً زنگ آغاز انقلاب ایران را در خانه‌ی ما به صدا درآورده بود. سال‌ها بعد متوجه شدم کارگردانِ مهیج‌ترین بخش این مراسم تاریخی (استقبالی به وسعت ده‌ها کیلومتر، از فرودگاه تا بهشت‌زهرا) مسعود فروتن بوده که آن زمان، تنها شش سال از استخدامش در تلویزیون می‌گذشته اما...

کارگردان‌ها درباره‌ی کارگردان‌ها: قاعده‌ی بازی 
تنظیم و ترجمه‌ی جواد رهبر:
کارگردان‌های سینما درباره‌ی همکاران‌شان چه فکر می‌کنند؟ کارگردان‌های سینما درباره‌ی آثار یکدیگر چه نظری دارند؟ کارگردان‌های سینما چه‌قدر روی یکدیگر تأثیر می‌گذارند؟ نقل‌قول‌هایی که در این مجموعه‌ی جمع‌وجور کنار هم قرار گرفته‌اند، در واقع قرار است به چنین سؤال‌هایی جواب بدهند. این گفته‌ها از میان مجموعه‌ای که پیتر ویلسن در سایت «کلکسیون کرایترین» گردآوری کرده، انتخاب و ترجمه شده است. در میان این نقل‌قول‌ها، هم بزرگان سینما مورد ستایش قرار می‌گیرند و هم این‌که بعضی از آن‌ها از جمله چهره‌های نامداری مثل اورسن ولز، آلفرد هیچکاک، میکل‌آنجلو آنتونیونی و ژان‌لوک گدار زیر تیغ تیز انتقاد همکاران‌شان قرار می‌گیرند. بعضی از کارگردان‌ها به توصیف‌های کلی برای شرح دلیل علاقه‌شان به سینمای کارگردان دیگری بسنده کرده‌اند و برخی هم با تحلیلی کوتاه و دقیق گفته‌اند که چرا سینمای یکی از همکاران‌شان را دوست دارند یا در گاهی موارد از آن دل خوشی ندارند. سهم فیلم‌سازان کلاسیک در این مجموعه بیش‌تر از فیلم‌سازان چند دهه‌ی اخیر است، شاید به این خاطر که فضایی محافظه‌کارانه‌تر در دهه‌های اخیر شکل گرفته و اظهارنظرها محتاطانه‌تر شده است. در پرانتز سال و محل تولد کارگردان‌ها آمده است و در مواردی که کارگردان مورد نظر از دنیا رفته، سال و محل درگذشت او هم ذکر شده است.

جایگاه یگانه‌ی ژانر وحشت: سایه‌ی ماندگار تمدن بشری2
شهزاد رحمتی:
در قسمت اول این مقاله‌ی مفصل که در مجموع، تلاشی است برای اثبات جایگاه یگانه‌ی ژانر وحشت و ارزش‌هایش، عمدتاً به برخی از سوءتفاهم‌های موجود پیرامون این گونه اشاره شد؛ سوءتفاهم‌هایی عامدانه و غیرعامدانه‌‌، خصمانه و دوستانه، که در نهایت به رویکردی توأم با بی‌مهری در قبال این ژانر منجر شده‌اند یا به‌ آن دامن زده‌اند. به برخی از شواهد مهم‌تر این بی‌مهری نیز پرداختیم. در قسمت دوم درباره‌ی عوامل تاریخی و فرهنگی و هنری زاده شدن گونه‌ی وحشت به عنوان گونه‌ای ادبی و بعد سینمایی بحث شده، همراه با کندوکاوی در برخی از عوامل و پس‌زمینه‌هایی که این ژانر برای بالیدن به آن‌ها نیاز دارد. بخشی از این کندوکاو با هدف دست یافتن به راز این واقعیت صورت گرفته که چرا این ژانر صرفاً در برخی جوامع خاص با مختصات فرهنگی و اجتماعی و حتی سیاسی مشخص، فرصت بالیدن را یافته است. در نهایت به پاره‌ای از نشانه‌ها و عوامل ماندگاری این ژانر نیز پرداخته شده است. قسمت سوم، به برخی از مهم‌ترین ارزش‌های هنری-سینمایی شاخص گونه‌ی وحشت اختصاص دارد.

پرونده‌ی فیلمنوآرهای رنگی: سرخ و سیاه
احسان خوش
بخت: این پرونده درباره‌ی فیلم‌نوآرهایی است که دوره‌ی کلاسیک ژانر (دهه‌های 1940 و 1950) به صورت رنگی ساخته‌ شده‌اند و نوآرهای مدرن یا نئونوآر را که از دهه‌ی 1960 به این سو ساخته شده‌اند شامل نمی‌شود. به علاوه تمرکز فقط بر خاستگاه نوآر، سینمای آمریکا، است و نمونه‌های خوبی از بریتانیا و فرانسه در این بررسی جا ندارند و می‌توانند موضوع مجموعه‌های دیگری باشند. مقاله‌ی اصلی پرونده درباره‌ی جریان‌های اصلی و نکته‌های کلیدی و شباهت‌ها و تفاوت‌های نوآر رنگی با نوآر سیاه‌وسفید و همچنین ارتباط آن با بقیه‌ی ژانرهاست، اما مثال‌های موردی و تحلیل دقیق‌تر درباره‌ی این موارد را باید در مقاله‌ی مستقل هر فیلم جست‌وجو کنید. فیلم‌هایی که این‌جا درباره‌شان نوشته‌ام آثاری‌اند که از بین نوآرهای رنگی به دلایلی که در هر مورد به آن جداگانه اشاره شده ارزش بررسی بیش‌تر را داشته‌اند. بجز یادداشتی بر هر فیلم، برای فیلم‌های مهم‌تر یک پالت رنگ هم آورده‌ام که نوع و ترکیب رنگ‌های فیلم را (در کل فیلم و نه‌فقط در یک صحنه) مشخص می‌کند و مقایسه‌ی آن‌ها می‌تواند برای خواننده روشن کند که اولاً رنگ‌های نوآر رنگی کدام‌ها هستند و بعد این‌که هر کارگردان و فیلم‌بردار چه‌گونه دست به انتخابی متفاوت و خلق ترکیبی منحصربه‌فرد از رنگ‌ها می‌زند.

برنده‌ی جایزه‌ی سینهفونداسیون درباره‌ی فیلم اول بلندش «They» (او، آنها): نرسیده به درخت
آناهیتا قزوینی
زاده: پیکسل‌ها خطوط صورت پدرم و تارهای خاکستری موهای مادرم را که رنگ کردنشان چند هفته‌ای عقب افتاده می‌پوشانند. شوخی شوخی پنج سال شده که همدیگر را از نزدیک ندیده‌ایم. بیش‌تر. همیشه یادم می‌رود که زمانِ دوری خُرده‌ای بیش‌تر از عدد کامل سال‌هاست. خرده‌ای که در لحظه یادم نمی‌آید و هر روز و هر هفته عوض می‌شود و بی‌حساب‌وکتابیِ دوری و فراموشی را اثبات می‌کند. پنج سال و هشت ماه و چند روز. زمانی که با فداکاری، بی‌حواسی و کم‌توجهی از دست‌های‌مان خرده خرده پایین ریخت، روی زمین‌های دور و ممتدی که جدا و وصل‌مان می‌کنند پخش شد، و زیر قدم‌های تند و...

نگاهی به داستان «نقال فیلم»: ما ازجنس فیلمها هستیم
رسول نظرزاده:
کتاب نقال فیلم یکی از نزدیک‌ترین آثار او به سینما است که ماجرای آن از همجواری با سینما شکل می‌گیرد. تا حدی شبیه دنیای کودکی و نوجوانی اغلب علاقه‌مندان و عاشقان و منتقدان سینما در آن دوران. داستان فضایی به‌شدت آمریکای لاتینی دارد. می‌توان صدای سازهای بومی و گیتار محلی را در میان خانه‌ها و محله‌ها شنید. داستان از زاویه‌ی دید اول‌شخص، دختری نوجوان به نام ماریا مارگریتا، در منطقه‌ای کارگری روایت می‌شود. آن منطقه به سه طبقه‌ی اجتماعی تقسیم می‌شود که کنار هم زندگی می‌کنند...

قهرمانان نمایشنامههای شکسپیر، بخش دوم: «هملت»: مرثیه‌ی تنهایی یا حماسه‌ی مرگ؟
مسعود ثابتی:
موضوع هملت مرگ است. مرگ در هیچ‌کدام از تراژدی‌های دیگر شکسپیر به این شدت و وضوح به چشم نمی‌خورد. اما ویژه بودن این نمایش‌نامه در رابطه با تم داستانی، چندان ریشه در دیدگاه مرتبط با واقعیت عجیب و متحول‌کننده‌ی مردن ندارد، بلکه روند فکری آن از وحشت آن‌چه که پس از مرگ روی می‌دهد، نشأت می‌گیرد و این سرنوشت نه‌تنها شامل روح و مقصد آن است، بلکه نگران جسم نیز هست. نگرانی در مورد سرنوشت جسم پس از دفن شدن و وارد شدن به جهان مرگ، وسوسه‌ی ذهنی آزار‌دهنده‌ای را با تصویر دگرگون شدن آن به چیزی نفرت‌انگیز، متعفن و پست ایجاد می‌کند...

آرشیو1
شماره:۶۱۸ (ویژه نامه آبان ۱۴۰۳ / پرونده یک موضوع: سینماکتاب)
شماره:۶۱۷ (مهر ماه ۱۴۰۳)
شماره:۶۱۶ (شهریور ماه ۱۴۰۳ ویژه‌نامه روز ملی سینما)
شماره:۶۱۵ (مرداد ماه ۱۴۰۳)
شماره:۶۱۴ (تیر ماه ۱۴۰۳)
شماره:۶۱۳ (خرداد ماه ۱۴۰۳)
شماره:۶۱۲ (اردیبهشت ماه ۱۴۰۳)
شماره:۶۱۱ (ویژه نامه نوروز ۱۴۰۳ / پرونده یک موضوع: سینما و نفت)
شماره:۶۱۰ (ویژه نامه اسفند ماه / پرونده یک موضوع: سینمای فلسطین)
شماره:۶۰۹ (ویژه‌نامه چهل و دومین جشنواره فیلم فجر و چهل سالگی فارابی)
شماره:۶۰۸ (دی ماه ۱۴۰۲ پرونده یک فیلم: گیج‌گاه)
شماره:۶۰۷ (آذر ماه ۱۴۰۲ پرونده یک فیلمساز: داریوش مهرجویی)
شماره:۶۰۶ (آبان ماه ۱۴۰۲ پرونده یک موضوع: سینمای کمدی در ایران)
شماره:۶۰۵ (مهر ماه ۱۴۰۲ پرونده: سینمای مستقل ایران از نگاه منتقدان فیپرشی)
شماره:۶۰۴ (شهریور ماه ۱۴۰۲ ویژه‌نامه روز ملی سینما)
شماره:۶۰۳ (مرداد ۱۴۰۲)
شماره:۶۰۲ (تیر ۱۴۰۲)
شماره:۶۰۱ (خرداد ۱۴۰۲)
شماره:۶۰۰ (ویژه‌نامه نوروز ۱۴۰۲)
شماره:۵۹۹ (ویژه‌نامه چهل سال سینمای جنگ و دفاع مقدس)
شماره:۵۹۸ (ویژه‌نامه چهل و یکمین جشنواره فیلم فجر)
شماره:۵۹۷ (دی ۱۴۰۱)
شماره:۵۹۶ (آذر ۱۴۰۱)
شماره:۵۹۵ (آبان ۱۴۰۱)
شماره:۵۹۴ (مهر ۱۴۰۱)
شماره:۵۹۳ (شهریور ۱۴۰۱ ویژه‌نامه روز ملی سینما)
شماره:۵۹۲ (مرداد ۱۴۰۱)
شماره:۵۹۱ (تیر ۵۹۱)
شماره:۵۹۰ (خرداد ۱۴۰۱)
شماره:۵۸۹ (فروردین ۱۴۰۱)
شماره:۵۸۸ (اسفند ۱۴۰۰)
شماره:۵۸۷ (بهمن ۱۴۰۰)
شماره:۵۸۶ (دی ۱۴۰۰)
شماره:۵۸۵ (پاییز ۱۴۰۰)
شماره:۵۸۴ (۱۰ شهریور ۱۴۰۰)
شماره:۵۸۳ (تیر ۱۴۰۰)
شماره:۵۸۲ (خرداد ۱۴۰۰)
شماره:۵۸۱ (اسفند ۱۳۹۹)
شماره:۵۸۰ (۱۲ بهمن ۱۳۹۹)
شماره:۵۷۹ (۱ بهمن ۱۳۹۹)
شماره:۵۷۸ (دی ۱۳۹۹)
شماره:۵۷۷ (آذر ۱۳۹۹)
شماره:۵۷۶ (آبان ۱۳۹۹)
شماره:۵۷۵ (مهر ۱۳۹۹)
شماره:۵۷۰ (اردیبهشت ۱۳۹۹)
شماره:۵۶۹ (فروردین ۱۳۹۹)
شماره:۵۶۸ (اسفند ۱۳۹۸)
شماره:۵۶۷ (۱۲ بهمن ۱۳۹۸)
شماره:۵۶۶ (بهمن ۱۳۹۸)
شماره:۵۶۵ (دی ۱۳۹۸)
شماره:۵۶۴ (آذر ۱۳۹۸)
شماره:۵۶۳ (آیان ۱۳۹۸)
شماره:۵۶۲ (مهر ۱۳۹۸ )
شماره:۵۶۱ (شهریور ۱۳۹۸ )
شماره:۵۶۰ (مرداد ۱۳۹۸)
شماره:۵۵۹ (تیر ۱۳۸۹)
شماره:۵۵۸ (خرداد ۱۳۹۸)
شماره:۵۵۷ (اردیبهشت ۱۳۹۸)
شماره:۵۵۶ (فروردین ۱۳۹۸)
شماره:۵۵۵ (اسفند ۱۳۹۷)
شماره:۵۵۴ (۱۰ بهمن ۱۳۹۷)
شماره:۵۵۳ (بهمن ۱۳۹۷)
شماره:۵۵۲ (دی ۱۳۹۷)
شماره:۵۵۱ (۲۰ آذر ۱۳۹۷)
شماره:۵۵۰ (آذر ۱۳۹۷)
شماره:۵۴۹ (آبان ۱۳۹۷)
شماره:۵۴۸ (مهر ۱۳۹۷)
شماره:۵۴۷ (۲۰ شهریور ۱۳۹۷)
شماره:۵۴۶ (شهریور ۱۳۹۷)
شماره:۵۴۵ (مرداد ۱۳۹۷)
شماره:۵۴۴ (تیر ۱۳۹۷)
شماره:۵۴۳ (خرداد ۱۳۹۷)
شماره:۵۴۲ (۲۰ اردیبهشت ۱۳۹۷)
شماره:۵۴۱ (اردیبهشت ۱۳۹۷)
شماره:۵۴۰ (فروردین ۱۳۹۷)
شماره:۵۳۹ (اسفند ۱۳۹۶)
شماره:۵۳۸ (۱۲ بهمن ۱۳۹۶)
شماره:۵۳۷ (بهمن ۱۳۹۶)
شماره:۵۳۶ (ویژه‌ی زمستان ۱۳۹۶)
شماره:۵۳۵ (دی ۱۳۹۶)
شماره:۵۳۴ (آذر ۱۳۹۶)
شماره:۵۳۳ (نیمه‌ی دوم آبان ۱۳۹۶)
شماره:۵۳۲ (آبان ۱۳۹۶)
شماره:۵۳۱ (مهر ۱۳۹۶)
شماره:۵۳۰ (۲۰ شهریور ۱۳۹۶)
شماره:۵۲۹ (شهریور ۱۳۹۶)
شماره:۵۲۸ (مرداد ۱۳۹۶)
شماره:۵۲۷ (تیر ۱۳۹۶)
شماره:۵۲۶ (خرداد ۱۳۹۶)
شماره:۵۲۵ (۲۰ اردیبهشت ۱۳۹۶)
شماره:۵۲۴ (اردیبهشت ۱۳۹۶)
شماره:۵۲۳ (فروردین ۱۳۹۶)
شماره:۵۲۲ (اسفند ۱۳۹۵)
شماره:۵۲۱ (۱۲ بهمن ۱۳۹۵)
شماره:۵۲۰ (بهمن ۱۳۹۵)
شماره:۵۱۹ (۲۰ دی ۱۳۹۵)
شماره:۵۱۸ (دی ۱۳۹۵)
شماره:۵۱۷ (آذر ۱۳۹۵)
شماره:۵۱۶ (بیست آبان ۱۳۹۵)
شماره:۵۱۵ (آبان ۱۳۹۵)
شماره:۵۱۴ (مهر ۱۳۹۵)
شماره:۵۱۳ (۲۰ شهریور ۱۳۹۵)
شماره:۵۱۲ (شهریور ۱۳۹۵)
شماره:۵۱۱ (مرداد ۱۳۹۵)
شماره:۵۱۰ (تیر ۱۳۹۵)
شماره:۵۰۹ (خرداد ۱۳۹۵)
شماره:۵۰۸ (شماره‌ی ویژه بهار)
شماره:۵۰۷ (اردیبهشت ۱۳۹۵)
شماره:۵۰۶ (فروردین ۱۳۹۵)
شماره:۵۰۵ (اسفند ۱۳۹۴)
شماره:۵۰۴ (۱۱ بهمن ۱۳۹۴ - ویژه‌ی جشنواره فیلم فجر)
شماره:۵۰۳ (بهمن ۱۳۹۴)
شماره:۵۰۲ (نیمه‌ی دی ۱۳۹۴)
شماره:۵۰۱ (دی ۱۳۹۴)
شماره:۵۰۰ (آذر ۱۳۹۴)
شماره:۴۹۹ (شماره ویژه‌ی پاییز ۱۳۹۴)
شماره:۴۹۸ (آبان ۱۳۹۴)
شماره:۴۹۷ (مهر ۱۳۹۴)
شماره:۴۹۶ (۲۱ شهریور ۱۳۹۴ - ویژه‌ی روز ملی سینما)
شماره:۴۹۵ (شهریور ۱۳۹۴)
شماره:۴۹۴ (مرداد ۱۳۹۴)
شماره:۴۹۳ (تیر ۱۳۹۴)
شماره:۴۹۲ (خرداد ۱۳۹۴)
شماره:۴۹۱ (۲۰ اردیبهشت (شماره ویژه بهار ۱۳۹۴))
شماره:۴۹۰ (اردیبهشت ۱۳۹۴)
شماره:۴۸۹ (فروردین ۱۳۹۴)
شماره:۴۸۸ (اسفند ۱۳۹۳)
شماره:۴۸۷ (۱۲ بهمن ۱۳۹۳)
شماره:۴۸۶ (بهمن ۱۳۹۳)
شماره:۴۸۵ (نیمه دی ۱۳۹۳)
شماره:۴۸۴ (دی ۱۳۹۳)
شماره:۴۸۳ (آذر ۱۳۹۳)
شماره:۴۸۲ (۲۰ آبان ۱۳۹۳ - فوق‌العاده‌ی پاییز)
شماره:۴۸۱ (آبان ۱۳۹۳)
شماره:۴۸۰ (مهر ۱۳۹۳)
شماره:۴۷۹ (۲۱ شهریور ۱۳۹۳)
شماره:۴۷۸ (شهریور ۱۳۹۳)
شماره:۴۷۷ (مرداد ۱۳۹۳)
شماره:۴۷۶ (تیر ۱۳۹۳)
شماره:۴۷۵ (خرداد ۱۳۹۳)
شماره:۴۷۴ (ویژه بهار - ۲۰ اردیبهشت ۱۳۹۳)
شماره:۴۷۳ (اردیبهشت ۱۳۹۳)
شماره:۴۷۲ (فروردین ۱۳۹۳)
شماره:۴۷۱ (اسفند ۱۳۹۲)
شماره:۴۷۰ (۱۲ بهمن ۱۳۹۲ (ویژه جشنواره فیلم فجر))
شماره:۴۶۹ (بهمن ۱۳۹۲)
شماره:۴۶۸ (دی ۱۳۹۲)
شماره:۴۶۷ (آذر ۱۳۹۲)
شماره:۴۶۶ (شماره‌ی ۴۶۶، ویژه‌ی پاییز ۱۳۹۲)
شماره:۴۶۵ (آبان ۱۳۹۲)
شماره:۴۶۴ (مهر)
شماره:۴۶۳ (۲۱ شهریور)
شماره:۴۶۲ (شهریور ۱۳۹۲)
شماره:۴۶۱ (مرداد ۱۳۹۲)
شماره:۴۶۰ (تیر ۱۳۹۲)
شماره:۴۵۹ (خرداد ۱۳۹۲)
شماره:۴۵۸ (شماره ویژه بهار - ۱۷ اردیبهشت ۱۳۹۲)
شماره:۴۵۷ (اردیبهشت ۱۳۹۲ )
شماره:۴۵۶ (فروردین ۱۳۹۲)
شماره:۴۵۵ (اسفند ۱۳۹۱)
شماره:۴۵۴ (۱۲ بهمن ۱۳۹۱ (ویژه جشنواره فیلم فجر))
شماره:۴۵۳ (بهمن ۱۳۹۱)
شماره:۴۵۲ (دی ۱۳۹۱)
شماره:۴۵۱ (آذر)
شماره:۴۵۰ (نیمه آبان ۱۳۹۱ | ویژه‌ی سی سالگی)
شماره:۴۴۹ (آبان ۱۳۹۱)
شماره:۴۴۸ (مهر ۱۳۹۱)
شماره:۴۴۷ (۲۱ شهریور ۱۳۹۱)
شماره:۴۴۶ (شهریور ۱۳۹۱)
شماره:۴۴۵ (مرداد ۱۳۹۱)
شماره:۴۴۴ (تیر‌ماه ۱۳۹۱)
شماره:۴۴۳ (خرداد ۱۳۹۱)
شماره:۴۴۲ (شماره ویژه بهار - ۱۷ اردیبهشت ۱۳۹۱)
شماره:۴۴۱ (اردیبهشت ۱۳۹۱)
شماره:۴۴۰ (فروردین)
شماره:۴۳۹ (اسفند)
شماره:۴۳۸ (۱۲ بهمن ۱۳۹۰)
شماره:۴۳۷ (بهمن ۱۳۹۰ )
شماره:۴۳۶ (دی‌ماه ۱۳۹۰)
شماره:۴۳۵ (آذر ۱۳۹۰)
شماره:۴۳۴ (شماره ویژه پاییز - ۱۷ آبان ۱۳۹۰ )
شماره:۴۳۳ (آبان ۱۳۹۰ )
شماره:۴۳۲ (مهر ۱۳۹۰)
شماره:۴۳۱ (شماره ویژه‌ی روز ملی سینما - ۲۱ شهریور ۱۳۹۰ )
شماره:۴۳۰ (شهریور ۱۳۹۰ )
شماره:۴۲۹ (مرداد ۱۳۹۰)
شماره:۴۲۸ (تیر ماه ۱۳۹۰)
شماره:۴۲۷ (خرداد ۱۳۹۰)
شماره:۴۲۶ (شماره ویژه بهار - ۱۸ اردیبهشت ۱۳۹۰)
شماره:۴۲۵ (اردیبهشت ۱۳۹۰ )
شماره:۴۲۴ (نوروز ۱۳۹۰)
شماره:۴۲۳ (اسفند ۱۳۸۹)
شماره:۴۲۲ - ویژه جشنواره فیلم فجر (۱۶ بهمن ۱۳۸۹)
شماره:۴۲۱ (بهمن ۱۳۸۹)
شماره:۴۲۰ (دی‌ماه ۱۳۸۹)
شماره:۴۱۹ (آذر ۱۳۸۹)
شماره:۴۱۸ (شماره ویژه پاییز - ۲۰ آبان ۱۳۸۹)
شماره:۴۱۷ (آبان ۱۳۸۹)
شماره:۴۱۶ (مهر ۱۳۸۹)
شماره:۴۱۵ (شماره ویژه روز ملی سینما - ۲۱ شهریور ۱۳۸۹ )
شماره:۴۱۴ (شهریور ۱۳۸۹)
شماره:۴۱۳ (مرداد ۱۳۸۹)
شماره:۴۱۲ (تیر ماه ۱۳۸۹)
شماره:۴۱۱ (خرداد ۱۳۸۹)
شماره:۴۱۰ (شماره ویژه بهار - ۱۷ اردیبهشت ۱۳۸۹ )
شماره:۴۰۹ (اردیبهشت ۱۳۸۹ )
شماره:۴۰۸ (اول فروردین ۱۳۸۹)
شماره:۴۰۷ (اول اسفند ۱۳۸۸)
شماره:۴۰۶ - ویژه جشنواره فجر (۵ بهمن ۱۳۸۸ )
شماره:۴۰۵ (اول بهمن ۱۳۸۸)
شماره:۴۰۴ (دی ۱۳۸۸)
شماره:۴۰۳ (آذر ۱۳۸۸)
شماره:۴۰۲ (نیمه آبان - ویژه پاییز ۱۳۸۸)
شماره:۴۰۱ (اول آبان ۱۳۸۸)
شماره:۴۰۰ (۱ مهر ۱۳۸۸)
شماره:۳۹۹ (ویژه روز ملی سینما) (۲۱ شهریور ۱۳۸۸)
شماره:۳۹۸ (شهریور ۱۳۸۸)
شماره:۳۹۷ (مرداد ۱۳۸۸)
شماره:۳۹۶ (تیر ۱۳۸۸ )
شماره:۳۹۵ (خرداد ۱۳۸۸)
شماره:۳۹۴ (ویژه بهار - نیمه‌ اردیبهشت ۱۳۸۸)
شماره:۳۹۳ (اردیبهشت ۱۳۸۸ )
شماره:۳۹۲ (ویژه‌ی نوروز ۱۳۸۸)
شماره:۳۹۱ (اسفند ۱۳۸۷)
شماره:۳۹۰ (ویژه‌ی ویژه بیست‌و‌هفتمین جشنواره‌ی فیلم فجر- ۱۲ بهمن ۱۳۸۷)
شماره:۳۸۹ (بهمن ۱۳۸۷)
شماره:۳۸۸ (دی ۱۳۸۷)
شماره:۳۸۷ (آذر ۱۳۸۷ )
شماره:۳۸۶ (ویژه پاییز - ۱۸ آبان ۱۳۸۷)
شماره:۳۸۵ (آبان ۱۳۸۷)
شماره:۳۸۴ (مهر ۱۳۸۷)
شماره:۳۸۳ (ویژه‌ی روز ملی سینما - نیمه‌ی دوم شهریور ۱۳۸۷)
شماره:۳۸۲ (شهریور ۱۳۸۷)
شماره:۳۸۱ (مرداد ۱۳۸۷)
شماره:۳۸۰ (تیر ۱۳۸۷)
شماره:۳۷۹ (خرداد ۱۳۸۷)
شماره:۳۷۸ (ویژه بهار - نیمه‌ اردیبهشت ۱۳۸۷)
شماره:۳۷۷ (اردیبهشت ۱۳۸۷)
شماره:۳۷۶ (فروردین - ویژه‌ی نوروز ۱۳۸۷)
شماره:۳۷۵ (اسفند ۱۳۸۶)
شماره:۳۷۴ (ویژه بیست‌وششمین جشنواره فیلم فجر - ۱۲ بهمن ۱۳۸۶)


همکاران این شماره: عباس بهارلو، احسان بیگلری، مانی پتگر، کیومرث پوراحمد، مسعود ثابتی، محسن جعفری‌راد، مصطفی جلالی‌فخر، احسان خوش‌بخت، محمد رحمانیان، جواد رهبر، محمود شکرایه، بهزاد عشقی، آناهیتا قزوینی‌زاده، امید نجوان، رسول نظرزاده، پرویز نوری