فيلم‌های روز جهان

این چهل سالگی است This Is 40
نویسنده و كارگردان: جاد آپاتو. بازیگران: پل راد (پیت)، لزلی مان (دِبی)، آلبرت بروكس (لری)، جان لیتگو (الیور)، مگان فاكس (دِسی)، جیسن سِگِل (جیسن). محصول 2012، 137 دقیقه.
پیت و دبی با این‌كه دو دختر نوجوان دارند و چندین سال از آغاز زندگی مشترك‌شان می‌گذرد، احساس خوش‌بختی و آرامش نمی‌كنند. روابط بین این دو با پررنگ‌تر شدن نقش پدرهای‌شان در زندگی آن‌ها دستخوش تغییر می‌شود...              

این بهترین كمدی آپاتویی نیست

هومن داودی: جاد آپاتو كه سابقه‌ی كمدی‌سازی درخشانی در تلویزیون دارد، در سال 2005 توانست با عرضه‌ی فقط یك فیلم سینمایی بلند به نام پسر 40 ساله جریان جدیدی از كمدی در سینمای آمریكا به راه بیندازد. فیلم‌های آپاتویی (كه بجز فیلم‌های خودش فیلم‌های كارگردان‌های گروه تقریباً ثابتش را هم شامل می‌شود) حاوی بی‌پردگی‌های زبانی و مسائل جنسیتی كم‌تر دیده‌شده‌ هستند اما فرسنگ‌ها از آثار مبتذلی از جنس شیرینی آمریكایی‌ها فاصله دارند. این لحن عریان در كمدی‌های آپاتو یا گروهش راهی‌ست برای بیان دغدغه‌های انسان معاصر و مشكلاتی به‌شدت خصوصی و شخصی كه شاید كسی تا به حال جرأت یا توانایی بیان آن‌ها را نداشته است. این فیلم‌ها تكیه‌ی زیادی بر دیالوگ‌ دارند و از طریق همین دیالوگ‌های كنایه‌آمیز و تروتازه است كه موفق می‌شوند ساختار دراماتیك قدرتمند و شخصیت‌های پرداخت‌شده‌ای بیافرینند. با این‌كه پس از موفقیت‌های فراوان پسر 40 ساله هر سال حداقل یكی‌دو كمدی آپاتویی روانه‌ی پرده‌ها شده است، اما هم‌چنان همان فیلم اول بهترین اثر و نماینده‌ی تمام‌وكمال دنیای كمدی‌های جاد آپاتوست؛ به‌ویژه این‌كه چند اثر اخیر این گروه مثل نامزدی پنج‌ساله و همین این چهل سالگی است آشكارا دچار افت شده‌اند و از روزهای اوج این گروه فاصله دارند.
این چهل سالگی است هم‌چون اغلب آثار گروه آپاتو نظر به مشكلات خصوصی زندگی زناشویی دارد و رابطه‌ی به‌ظاهر ساده اما سرشار از پیچیدگی زن و مرد را دست‌مایه قرار داده است. گذر زمان و تأثیری كه «تكرار» بر یك رابطه‌ی عاشقانه می‌گذارد، دغدغه‌ی اصلی فیلم است كه شاید به نوعی حدیث نفس فیلم‌ساز كه سن‌وسالش در همین حدود چهل سالگی است هم باشد؛ به‌ویژه این‌كه نقش اصلی زن فیلم را هم همسر واقعی‌ جاد آپاتو و نقش‌های دخترهای خردسال او را دخترهای واقعی آپاتو ایفا كرده‌اند. با این‌كه مطابق انتظار، دیالوگ‌ها و موقعیت‌های جذابی در فیلم به چشم می‌خورد، این چهل سالگی است ایرادهای عمده‌ای دارد كه نمی‌شود به‌سادگی از آن‌ها گذشت. زمان دو ساعت و هفده دقیقه‌ای فیلم، حتی برای یك كمدی آپاتویی كه معمولاً زمانش از نود دقیقه بیش‌تر است، آشكارا طولانی است و آن را به ورطه‌ی كسالت‌باری و پرگویی كشانده است، دیالوگ‌های زیاد فیلم بی‌طراوت‌اند و كاركرد بایسته‌ای در درام فیلم را ندارند، و در نهایت، رابطه‌ی زناشویی زن و مرد اصلی و رابطه‌شان با فرزندان‌شان ناپخته و باورناپذیر است. حضور بازیگران مكمل كاریزماتیك و كاركشته‌ای هم‌چون آلبرت بروكس و جان لیتگو كمی تا قسمتی توانسته ملال ناخواسته‌ی حاكم بر فیلم را كم‌رنگ كند، اما عنصر اصلی و شاخص كمدی‌های آپاتویی در این چهل سالگی است غایب است: شخصیت‌های باورپذیر و دیالوگ‌ها و موقعیت‌های كمدی تروتازه و باطراوت. (امتیاز: 4 از 10)

بوی خوش زندگی

حسین جوانی: زوج مشکل‌دار باردار حالا در آستانه‌ی چهل‌سالگی هستند و حسابی هم از این اتفاق و ماجراهایی که در پی خواهد داشت در هراسند. به شیوه‌ی جاد آپاتو ابتدا بدترین حالت‌ها و خصوصی‌ترین شوخی‌های ممکن را به نظاره می‌نشینیم و بعد آهسته‌آهسته فیلم تبدیل به شکنجه‌ای تمام‌عیار می‌شود چرا ‌که برگمان‌وار، دست می‌گذارد روی زخم‌های آدم و فشار می‌دهد. آن‌ قدر که از شدت زجرآور بودن تماشای بعضی صحنه‌ها و ترس ناشی از آن، ناخودآگاه می‌خندید. مثل صحنه‌ی تولد پایانی و مجادله‌ سر میز و منتهی شدنش به یواشکی سیگار کشیدن. این چهل‌ سالگی است سندی از سَبک زندگی در آمریکای معاصر است. انگیزه‌ها و دغدغه‌ها و شیوه‌ی تفکر و روش‌های مدیریت بر آن‌ها. بازی پل راد و لزلی مان از حد استاندارد چنین فیلمی بسیار بالاتر است، به‌خصوص مان که چندین بار در طول فیلم در دل یک پلان چندین حس متناقض را با قدرت و زیبایی به نمایش می‌گذارد؛ چنان که گویی زندگی می‌کند. این چهل ‌سالگی است از آن فیلم‌هایی است که باید به دوستان متأهل توصیه کنید ببینند و حتی از فکر این‌که دارند این کار را می‌کنند هم حسابی بخندید. (امتیاز: 5 از 10)