این چهل سالگی است This Is 40
نویسنده و کارگردان: جاد آپاتو. بازیگران: پل راد (پیت)، لزلی مان (دِبی)، آلبرت بروکس (لری)، جان لیتگو (الیور)، مگان فاکس (دِسی)، جیسن سِگِل (جیسن). محصول 2012، 137 دقیقه.
پیت و دبی با اینکه دو دختر نوجوان دارند و چندین سال از آغاز زندگی مشترکشان میگذرد، احساس خوشبختی و آرامش نمیکنند. روابط بین این دو با پررنگتر شدن نقش پدرهایشان در زندگی آنها دستخوش تغییر میشود...
این بهترین کمدی آپاتویی نیست
هومن داودی: جاد آپاتو که سابقهی کمدیسازی درخشانی در تلویزیون دارد، در سال 2005 توانست با عرضهی فقط یک فیلم سینمایی بلند به نام پسر 40 ساله جریان جدیدی از کمدی در سینمای آمریکا به راه بیندازد. فیلمهای آپاتویی (که بجز فیلمهای خودش فیلمهای کارگردانهای گروه تقریباً ثابتش را هم شامل میشود) حاوی بیپردگیهای زبانی و مسائل جنسیتی کمتر دیدهشده هستند اما فرسنگها از آثار مبتذلی از جنس شیرینی آمریکاییها فاصله دارند. این لحن عریان در کمدیهای آپاتو یا گروهش راهیست برای بیان دغدغههای انسان معاصر و مشکلاتی بهشدت خصوصی و شخصی که شاید کسی تا به حال جرأت یا توانایی بیان آنها را نداشته است. این فیلمها تکیهی زیادی بر دیالوگ دارند و از طریق همین دیالوگهای کنایهآمیز و تروتازه است که موفق میشوند ساختار دراماتیک قدرتمند و شخصیتهای پرداختشدهای بیافرینند. با اینکه پس از موفقیتهای فراوان پسر 40 ساله هر سال حداقل یکیدو کمدی آپاتویی روانهی پردهها شده است، اما همچنان همان فیلم اول بهترین اثر و نمایندهی تماموکمال دنیای کمدیهای جاد آپاتوست؛ بهویژه اینکه چند اثر اخیر این گروه مثل نامزدی پنجساله و همین این چهل سالگی است آشکارا دچار افت شدهاند و از روزهای اوج این گروه فاصله دارند.
این چهل سالگی است همچون اغلب آثار گروه آپاتو نظر به مشکلات خصوصی زندگی زناشویی دارد و رابطهی بهظاهر ساده اما سرشار از پیچیدگی زن و مرد را دستمایه قرار داده است. گذر زمان و تأثیری که «تکرار» بر یک رابطهی عاشقانه میگذارد، دغدغهی اصلی فیلم است که شاید به نوعی حدیث نفس فیلمساز که سنوسالش در همین حدود چهل سالگی است هم باشد؛ بهویژه اینکه نقش اصلی زن فیلم را هم همسر واقعی جاد آپاتو و نقشهای دخترهای خردسال او را دخترهای واقعی آپاتو ایفا کردهاند. با اینکه مطابق انتظار، دیالوگها و موقعیتهای جذابی در فیلم به چشم میخورد، این چهل سالگی است ایرادهای عمدهای دارد که نمیشود بهسادگی از آنها گذشت. زمان دو ساعت و هفده دقیقهای فیلم، حتی برای یک کمدی آپاتویی که معمولاً زمانش از نود دقیقه بیشتر است، آشکارا طولانی است و آن را به ورطهی کسالتباری و پرگویی کشانده است، دیالوگهای زیاد فیلم بیطراوتاند و کارکرد بایستهای در درام فیلم را ندارند، و در نهایت، رابطهی زناشویی زن و مرد اصلی و رابطهشان با فرزندانشان ناپخته و باورناپذیر است. حضور بازیگران مکمل کاریزماتیک و کارکشتهای همچون آلبرت بروکس و جان لیتگو کمی تا قسمتی توانسته ملال ناخواستهی حاکم بر فیلم را کمرنگ کند، اما عنصر اصلی و شاخص کمدیهای آپاتویی در این چهل سالگی است غایب است: شخصیتهای باورپذیر و دیالوگها و موقعیتهای کمدی تروتازه و باطراوت. (امتیاز: 4 از 10)
بوی خوش زندگی
حسین جوانی: زوج مشکلدار باردار حالا در آستانهی چهلسالگی هستند و حسابی هم از این اتفاق و ماجراهایی که در پی خواهد داشت در هراسند. به شیوهی جاد آپاتو ابتدا بدترین حالتها و خصوصیترین شوخیهای ممکن را به نظاره مینشینیم و بعد آهستهآهسته فیلم تبدیل به شکنجهای تمامعیار میشود چرا که برگمانوار، دست میگذارد روی زخمهای آدم و فشار میدهد. آن قدر که از شدت زجرآور بودن تماشای بعضی صحنهها و ترس ناشی از آن، ناخودآگاه میخندید. مثل صحنهی تولد پایانی و مجادله سر میز و منتهی شدنش به یواشکی سیگار کشیدن. این چهل سالگی است سندی از سَبک زندگی در آمریکای معاصر است. انگیزهها و دغدغهها و شیوهی تفکر و روشهای مدیریت بر آنها. بازی پل راد و لزلی مان از حد استاندارد چنین فیلمی بسیار بالاتر است، بهخصوص مان که چندین بار در طول فیلم در دل یک پلان چندین حس متناقض را با قدرت و زیبایی به نمایش میگذارد؛ چنان که گویی زندگی میکند. این چهل سالگی است از آن فیلمهایی است که باید به دوستان متأهل توصیه کنید ببینند و حتی از فکر اینکه دارند این کار را میکنند هم حسابی بخندید. (امتیاز: 5 از 10)